Βρε δεν πάει η χώρα να χάνεται. Βρε δεν πάει οι άνεργοι στον ιδιωτικό τομέα να έχουν ξεπεράσει τα 1,2 εκατομμύρια ανθρώπους. Εκεί εμείς. Να υπερασπιζόμαστε τον δημόσιο τομέα. Τέτοιο ταμπού, τέτοια ορθοδοξία ούτε στην θρησκεία δεν θα βρει κανείς. Κάτι σαν την ιερή αγελάδα των Ινδουιστών, σαν τη Μέκκα των Ισλαμιστών ή το Άγιον όρος που παραμένει άβατο για τις γυναίκες στη δική μας εκκλησία.
Διαβάζουμε λοιπόν πως δήθεν η ΔΗΜΑΡ διαφωνεί με την εργασιακή εφεδρεία και μιλά για πρόωρες συνταξιοδοτήσεις εργαζόμενων στο Κράτος. Τι μας λέει το κόμμα του κ. Κουβέλη και ποιο μήνυμα περνά στις νέες γενιές; Πως είναι προτιμότερο αντί κάποιος να δουλέψει ώστε να βοηθήσει τη χώρα του – έστω και από την ιδιωτικό τομέα όπου θα αναγκαστεί να βρει δουλειά – είναι προτιμότερο να βγει νωρίς, νωρίς στη σύνταξη και να απολαμβάνει από το σπιτάκι του την επερχόμενη καταστροφή.
Διότι καταστροφή θα έλθει εάν δεν συνειδητοποιήσουμε πως τέτοιου είδους ελληναρίστικες κουτοπονηριές και πατέντες σύντομα θα ξαναέλθουν μπροστά μας. Πώς; Μα είναι πολύ απλό. Όσο το Κράτος δεν κάνει κάτι ριζικό και δεν αποδιώχνει οικονομικά βάρη αλλά απλά βαπτίζει τους εργαζόμενους – συνταξιούχους, όσο δεν παίρνει κάποιος πολιτικός το μαχαίρι για να λύσει το γόρδιο δεσμό μεταξύ Κράτους και κομματικής πελατείας, τόσο το πρόβλημα θα διογκώνεται.
Λες και δηλαδή οι συντάξεις όλων αυτών δεν θα κοστίζουν στο Κράτος. Λες και όλοι αυτοί οι 55άρηδες ή 60άρηδες δεν θα αναζητήσουν παράλληλα με τη σύνταξη και μαύρη εργασία στον ιδιωτικό τομέα. Όμως είπαμε. Το παν είναι να μην δυσαρεστηθεί η κρίσιμη και μπετοναρισμένη εκλογικά μάζα των κομμάτων. Οι πελάτες – πολίτες, που δίχως να έχουν το βάρος της καθημερινής κρίσης για την εργασία τους, το άγχος της αποτυχίας ή και τη χαρά της επιτυχίας, θέλουν και πάλι να ζήσουν εις βάρος των συμπολιτών τους.
Πως όμως θα οριοθετήσουμε μια νέα κοινωνία ισοτιμίας με τέτοιους όρους από το παρελθόν; Πως θα γίνει να φτιάξουμε Κράτος δικαίου όταν σε κάθε άναρθρη κραυγή των βολεμένων συνδικαλιστών που είναι εξαφανισμένοι από τους κοινωνικούς αγώνες αλλά και την ίδια την εργασία τους, σε κάθε φωνή της αντιμεταρρυθμιστικής Αριστεράς που ακόμα ζει στο 1980 κανείς δεν αντιπαραβάλλει κάποιο άλλο επιχείρημα; Μήπως πρέπει οι άνεργοι στον ιδιωτικό τομέα, αυτόν που ουσιαστικά δουλεύει και θρέφει ολόκληρη τη χώρα, θα πρέπει να ξεπεράσουν τα 2 εκατομμύρια ανθρώπων;
-----------------------------------------------------------
Πηγή: protothema.gr-Δημ. Μαρκόπουλος
-----------------------------------------------------------
Διαβάζουμε λοιπόν πως δήθεν η ΔΗΜΑΡ διαφωνεί με την εργασιακή εφεδρεία και μιλά για πρόωρες συνταξιοδοτήσεις εργαζόμενων στο Κράτος. Τι μας λέει το κόμμα του κ. Κουβέλη και ποιο μήνυμα περνά στις νέες γενιές; Πως είναι προτιμότερο αντί κάποιος να δουλέψει ώστε να βοηθήσει τη χώρα του – έστω και από την ιδιωτικό τομέα όπου θα αναγκαστεί να βρει δουλειά – είναι προτιμότερο να βγει νωρίς, νωρίς στη σύνταξη και να απολαμβάνει από το σπιτάκι του την επερχόμενη καταστροφή.
Διότι καταστροφή θα έλθει εάν δεν συνειδητοποιήσουμε πως τέτοιου είδους ελληναρίστικες κουτοπονηριές και πατέντες σύντομα θα ξαναέλθουν μπροστά μας. Πώς; Μα είναι πολύ απλό. Όσο το Κράτος δεν κάνει κάτι ριζικό και δεν αποδιώχνει οικονομικά βάρη αλλά απλά βαπτίζει τους εργαζόμενους – συνταξιούχους, όσο δεν παίρνει κάποιος πολιτικός το μαχαίρι για να λύσει το γόρδιο δεσμό μεταξύ Κράτους και κομματικής πελατείας, τόσο το πρόβλημα θα διογκώνεται.
Λες και δηλαδή οι συντάξεις όλων αυτών δεν θα κοστίζουν στο Κράτος. Λες και όλοι αυτοί οι 55άρηδες ή 60άρηδες δεν θα αναζητήσουν παράλληλα με τη σύνταξη και μαύρη εργασία στον ιδιωτικό τομέα. Όμως είπαμε. Το παν είναι να μην δυσαρεστηθεί η κρίσιμη και μπετοναρισμένη εκλογικά μάζα των κομμάτων. Οι πελάτες – πολίτες, που δίχως να έχουν το βάρος της καθημερινής κρίσης για την εργασία τους, το άγχος της αποτυχίας ή και τη χαρά της επιτυχίας, θέλουν και πάλι να ζήσουν εις βάρος των συμπολιτών τους.
Πως όμως θα οριοθετήσουμε μια νέα κοινωνία ισοτιμίας με τέτοιους όρους από το παρελθόν; Πως θα γίνει να φτιάξουμε Κράτος δικαίου όταν σε κάθε άναρθρη κραυγή των βολεμένων συνδικαλιστών που είναι εξαφανισμένοι από τους κοινωνικούς αγώνες αλλά και την ίδια την εργασία τους, σε κάθε φωνή της αντιμεταρρυθμιστικής Αριστεράς που ακόμα ζει στο 1980 κανείς δεν αντιπαραβάλλει κάποιο άλλο επιχείρημα; Μήπως πρέπει οι άνεργοι στον ιδιωτικό τομέα, αυτόν που ουσιαστικά δουλεύει και θρέφει ολόκληρη τη χώρα, θα πρέπει να ξεπεράσουν τα 2 εκατομμύρια ανθρώπων;
-----------------------------------------------------------
Πηγή: protothema.gr-Δημ. Μαρκόπουλος
-----------------------------------------------------------