Επιστολή της κας Ασπασίας Μπέγιερ σχετικά με το δημοσίευμα του Κ. Πρωτοψάλτη εις τα « Νέα και Ανακοινώσεις των Κυθήρων » της 5ης Ιουλίου

Αρωνίαδικα-Στρασβούργο, 27 Ιουλίου 2012,

 

Kύριε Αντιδήμαρχε,

Την επιστολή σας της 5^ης Ιουλίου σε απάντηση του δημοσιεύματος της Κυθηραϊκής Πρωτοβουλίας «Προκάτ πολυκατάστημα σε παραδοσιακό οικισμό»  δεν μου επιτρέπεται ν΄αφήσω αναπάντητη.

Αν πολλοί κάτοικοι του νησιού δυσανασχετούν στην προοπτική του αταίριαστου αυτού κτιρίου στο κέντρο ενός τόσο όμορφου χωριού, λίγοι είναι αυτοί, πιστέυω, που γνωρίζουν ότι τα Αρωνιάδικα έχουν το μεγάλο προνόμιο ν΄ανήκουν στά Ελληνικά χωριά που έχουν επισήμως χαρακτηριστεί παραδοσιακοί οικισμοί. Υπάγονται επομένως σε αυστηρή προστασία, όπως το θυμίζει πολύ σωστά η Κυθηραϊκή Πρωτοβουλία στην ανακοίνωση που κυκλοφόρησε την 4^η Ιουλίου, προστασία που κατοχυρώνεται άμεσα στο Σύνταγμα.

Οσο για εμάς, έχοντας αποκτήσει από το 1982 ένα σπίτι στο χωριό αυτό, έχοντας δεθεί με τον τόπο και συνδεθεί με τους κατοίκους του, προσπαθήσαμε, η οικογένεια μου και η μητέρα μου, Ερατώ Αγγελοπούλου-Βόλφ, να προσφέρουμε ότι μπορούσαμε για να διατηρηθούν ο παραδοσιακός χαρακτήρας και η ομορφιά του χωριού.

Χρειάζεται όμως να αναφερθώ πιο αναλυτικά στο ιστορικό της γειτονιάς για να καταλάβουν οι αναγνώστες τους λόγους που μας ώθησαν να κάνουμε την καταγγελία, την οποία εσείς ελαφρά τη καρδία χαρακτηρίσατε «ψευδή και παραπλανητική». Η παρανομία αυτή είναι η τρίτη που συμβαίνει στη γειτονιά μάς, μετά το μινι-ποδόσφαιρο και την μάνδρα οικοδομικών υλικών, και θεωρούμε ότι ενέχει μεγάλο κίνδυνο για τον παραδοσιακό χαρακτήρα του χωριού.

Το 1997, με έγκριση του τότε Δημοτικού Συμβουλίου Αρωνιαδίκων, ξεκινήσαμε, με έξοδα της μητέρας μου, την εγκατάσταση Παιδικής Χαράς στην αυλή του σχολείου, αφήνοντας χώρο για ένα μελλοντικό γήπεδο τένις, επιθυμία Κυθηρίων Αυστραλών που θα το χρηματοδοτούσαν. 

Όχι μόνον τένις δεν έγινε ως τώρα, αλλά το 2003 ξηλώθηκαν χωρίς καμία προειδοποίηση σχεδόν όλα τα παιχνίδια, κοπήκαν πεύκα, γκρεμιστήκαν οι πεζούλες που εδέχοντο παιδιά και γονείς στην σκιά των δέντρων και άρχισε το άνευ πολεοδομικής αδείας χτίσιμο ενός εντελώς παράνομου μίνι-ποδοσφαίρου από τον Αθλητικό Σύλλογο του οποίου ήσασταν εσείς τότε πρόεδρος. 

Προσπαθήσαμε να δείξουμε κατανόηση, και οι ξένοι «που ενοχλούνται με ότι κινείται στην περιοχή», δεχτήκαμε με το χαμόγελο τις μπαλιές που πέφταν συχνότατα στο κήπο μας και γράψαμε ένα συμφιλιωτικό γράμμα στην εφημερίδα «Κυθηραïκά» (Σεπτέμβριος 2003). Συνάμα, εγκαταστήσαμε ξανά τα ξηλωμένα παιχνίδια και συνέχισε η χιονομάλλα μητέρα μου να φροντίζει τον χώρο αυτό ώστε να μένει πάντα καθαρός και ευπρεπής.

Ξέρετε πολύ καλά, Κύριε Αντιδήμαρχε, ποιά ήταν η αιτία, που μας ανάγκασε τελικά ν΄αντιδράσουμε και να πετύχουμε εντέλει  το κλείσιμο του μινι-ποδοσφαίρου : επιμένατε να εγκατασταθούν προβολείς στο γήπεδο, πράγμα εντελώς απαράδεχτο σε κατοικημένη περιοχή (χωρίς καν να αναφερθούμε στον παραδοσιακό χαρακτήρα). Γνωρίζετε επίσης ότι στον ίδιο χώρο που τώρα εγείρεται το υπό αμφισβήτηση κτήριο, είχε εγκατασταθεί μάνδρα οικοδομικών υλικών που και αυτή τελικά αναγκάσθηκε να μετακομίσει.

Σήμερα που έφυγε για πάντα η μητέρα μου, θα δοκιμάσουμε, συγγενείς και φίλοι να ολοκληρώσουμε το έργο της και ιδίως το ενδιαφέρον της για το χωριό. Θα θέλαμε επίσης να βοηθήσουμε ώστε ο χώρος της αυλής του σχολείου να ξαναγεμίσει ζωή σ΄ενα πολιτισμένο πλαίσιο.

Τελικά, μήπως πρέπει να σκεφτόμαστε διαφορετικά ; Να δίνουμε μεγαλύτερη σημασία στη διατήρηση των υπαρχόντων πραγμάτων παρά στην δημιουργία προσωρινών και αμφισβητούμενων έργων;

 Ασπασία Μπέγιερ