"Χριστός Ανέστη!" είπε και
ύψωσε το ποτήρι του στον αέρα, σαν σημαία, σαν
λάβαρο
"Αληθώς ο Κύριος!" απάντησαν οι
υπόλοιποι και ύψωσαν κι αυτοί το ποτήρι τους για να ανταμώσουν το σινιάλο του
Γιώργου.
Το φως λαμπύριζε καθώς σπάθιζε το κατακόκκινο κρασί. Διαμάντια σπινθίριζαν πάνω στο γυαλί.
Αφού απόθεσαν τα ποτήρια τους στο τραπέζι κάποιος είπε ένα χωρατό, άλλοι γέλασαν, άλλοι σχολίασαν και άλλοι έμειναν σιωπηλοί για να ακούσουν καθαρά τον χτύπο στην πόρτα.
«Ποιος να είναι τέτοιαν ώρα;» ρώτησαν. «Ολοι είμαστε εδώ!»
«Φαίνεται πως δεν είμαστε..» είπε ο Γιώργος και μαζί με την σύντροφο του τράβηξαν κατά την εξώπορτα.
Κοιτούσε ο ένας τον άλλον. Σώπασαν τα χωρατά. Παράτησε το φως τα παιχνιδίσματα του.
Στο άνοιγμα της πόρτας στεκόταν το ζευγάρι των αστέγων της γειτονιάς.
Λιγο καιρό πριν ο Γιώργος και η γυναίκα του έτρωγαν στο σπίτι τους.
Τώρα στέκει μόνο, σαν πεθαμένο.
«Ελάτε, περάστε! Ο Χριστός αναστήθηκε!» είπε ο Γιώργος
«Κοπιάστε στο τραπέζι μας!» είπε η γυναίκα του δίχως να ρωτήσει τίποτα άλλο.
«Βλέπετε πως δεν είμασταν όλοι;» χαμογέλασε πλατιά καθώς τακτοποιούσε για να συν-χωρέσουν όλοι.
«Τελικά στο τραπέζι, και κυρίως στο αναστάσιμο, ποτέ δεν είμαστε όλοι. Πάντα κάποιος θα λείπει και τον περιμένουμε...» σχολίασε κάποιος
«Για να μη το προχωρήσω προτείνοντας να πάρουμε την μερίδα του και θα βγούμε να τον συναντήσουμε εμείς» συμπλήρωσε άλλος
Τα μάτια συνέχισαν την κουβέντα. Δίχως λόγια περιττά.
« Χριστός Ανέστη» ξαναύψωσαν όλοι μαζί τα ποτήρια τους τούτη τη φορά.
------------------------------------------------
Πηγή: enikos.gr-Δημήτρης Καραβασίλης
------------------------------------------------