Η οικονομική κρίση μέσα από τα μάτια των λιγοστών κατοίκων των μικρών νησιών
Τα απόνερα της κρίσης έφτασαν και στο νησάκι των Αντικυθήρων. Μέχρι πριν από λίγες μέρες, για δύο ολόκληρους μήνες, η ακτοπλοϊκή σύνδεσή του με την υπόλοιπη Ελλάδα ήταν προβληματική. Από εκεί που είχε δύο πλοία διαθέσιμα, το μεγαλύτερο από αυτά ακινητοποιήθηκε, καθώς το Υπουργείο Ναυτιλίας όφειλε ακόμα την επιδότηση στη ναυτιλιακή εταιρεία, που αδυνατούσε να πληρώσει πετρέλαιο και μισθούς…
Συνηθισμένοι σε συνθήκες απομόνωσης μια ζωή, οι μετρημένοι πλέον στα δάχτυλα εναπομείναντες κάτοικοι των Αντικυθήρων είχαν τον τελευταίο καιρό να προσπεράσουν και τον σκόπελο του δεμένου βασικού καραβιού που συνήθιζε να τους εξυπηρετεί.
Από τον περασμένο Ιούλιο, η κρατική επιδότηση ύψους δύο εκατομμυρίων ευρώ που έπρεπε να καταβληθεί στη ναυτιλιακή εταιρεία της γραμμής (“ΛΑΝΕ”) παρέμενε μέχρι πρόσφατα απλήρωτη, μπλοκάροντας έτσι τα δρομολόγια του “Βιτσέντζος Κορνάρος”, στην άγονη γραμμή Κίσσαμος-Αντικύθηρα-Γύθειο-Κύθηρα-Πειραιάς.
“Από τις 14 Οκτωβρίου και μέχρι τις 15 Δεκεμβρίου περάσαμε ακόμα πιο δύσκολα. Ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με τη συγκοινωνία μας, αφού το βασικό βαπόρι τέθηκε σε ακινησία.
Το άλλο, το μικρό, 60 μέτρων, καραβάκι της γραμμής, έκανε ό,τι μπορούσε, αλλά μόλις για μια φορά τη βδομάδα, στη γραμμή Νεάπολη-Κύθηρα-Αντικύθηρα…”, λέει στα “ΝΕΑ” ο Ανδρέας Χαρχαλάκης, πρώην Κοινοτάρχης, επικεφαλής σήμερα της αντιπολίτευσης στη Δημοτική Κοινότητα Αντικυθήρων. Είναι ένας από τους συντάκτες και αποστολείς τρισέλιδης επιστολής προς τον πρωθυπουργό, με έκκληση για άμεση παρέμβασή του.
“Τη στείλαμε και στον αρμόδιο υφυπουργό Ναυτιλίας, αλλά απάντηση δεν παίρναμε καιρό τώρα. Κι όμως, το απλήρωτο αυτό καράβι έδιωξε κόσμο απ’ το νησί, λιγοστέψαμε κι άλλο σ’ αυτό το διάστημα : από τους 45 ντόπιους, έφυγαν σχεδόν οι μισοί για Αθήνα, αφού δεν ήξεραν τι θα απογίνει μ’ αυτό το πλοίο. Αισθάνθηκαν εγκλωβισμένοι, ανησύχησαν και για τα φάρμακά τους κι έτσι απομείναμε πια καμιά εικοσαριά ψυχές. Ελπίζουμε τώρα να επιστρέψουν…”, σημειώνει.
“Πάγωσαν προσλήψεις και έργα…”
“Στην πραγματικότητα, η κρίση δεν μας έχει ακουμπήσει ακόμα στον βαθμό που επηρέασε τα αστικά κέντρα. Εδώ, δηλαδή, ο καθένας μας εξακολουθεί και έχει τις δουλειές του, παραμένει κτηνοτρόφος, ψαράς ή γεωργός. Δεν παύει, ωστόσο, ο κόσμος να δυσανασχετεί, γιατί λεφτά δεν του μένουν πια στην άκρη. Έχουμε που έχουμε, λέμε όλοι μας εδώ, ένα σωρό αντίξοες συνθήκες να υπερνικήσουμε, καλούμαστε τώρα να βάζουμε ακόμα πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη…”, τονίζει ο Ευάγγελος Κόττορος, Δήμαρχος στο Αγαθονήσι, στο βορειότερο νησί των Δωδεκανήσων, πολύ κοντά στη Σάμο.
Τον χειμώνα εξακολουθούν να ζουν μόνιμα εκεί 150 κάτοικοι, όσοι και τα προηγούμενα χρόνια. “Η μεγάλη διαφορά πλέον είναι η υποστελέχωση των υπηρεσιών του Δήμου μας. Ανέβηκα στην Αθήνα, αλλά η απάντηση που πήρα από τους αρμόδιους ήταν πως ισχύει ό,τι και για τους άλλους Δήμους, δηλαδή η αναστολή προσλήψεων. Δεν θα υπήρχε θέμα αν είχαμε πενήντα υπαλλήλους και μας έκοβαν τους τρεις.
Όταν, όμως, έχουμε μόλις δύο και δεν μας αντικαθιστούν τον έναν που βγήκε στη σύνταξη από τον περασμένο Δεκέμβριο, τότε ο Δήμος δεν μπορεί να λειτουργήσει. Τώρα δυο άνθρωποι παλεύουμε ως τις έντεκα το βράδυ, ερχόμαστε στο γραφείο και τα Σαββατοκύριακα. Προσωπικά, γράφω ακόμα και τα πρακτικά, κρατώ και το πρωτόκολλο. Και δεν είναι μόνον αυτό : πάγωσαν πλέον και τα προωθούμενα έργα οδοποιίας, συνολικού προϋπολογισμού 2.000.000 ευρώ, που είχαν ενταχθεί στο ΕΣΠΑ, αλλά δεν προλάβαμε στο ‘τσακ’ να υλοποιήσουμε. Τώρα…”, λέει.
“Εδώ δεν διαλυθήκαμε εντελώς, αλλά απέναντι καταστράφηκαν…”
“Σχεδόν όλοι, από τους τριάντα ντόπιους, είναι μικροσυνταξιούχοι. Οι περισσότεροι εδώ είναι γέροντες. Μας ρωτούν αν μας περισσεύουν χρήματα να πληρώσουμε από 3 ευρώ το μέτρο για τα σπίτια μας, που είναι από 55-60 τετραγωνικά το καθένα; μας στείλανε και εδώ την έκτακτη εισφορά, σ’ ένα μέρος όπου ουσιαστικά κανείς μας δεν παράγει τίποτα…”, υποστηρίζει ο 61χρονος Κώστας Κεχαγιάς, συνταξιούχος αστυνομικός, μόνιμος κάτοικος πλέον στην ακριτική Ψέριμο, ανάμεσα σε Κάλυμνο και Κω.
“Θεωρητικώς, με 600 ευρώ σύνταξη σε νησάκι όπου έχεις κήπο με λαχανικά και κότες, τα βγάζεις πέρα -μόνο τα φάρμακα που φέρνει το καραβάκι είναι τα μεγαλύτερα έξοδα. Με τη διαφορά, ωστόσο, ότι οι πιο πολλοί εδώ έχουν να ενισχύσουν οικονομικά και τα συνήθως άνεργα παιδιά τους, που έφυγαν σε ποσοστό 90% για την Κάλυμνο, μήπως και βρουν εκεί δουλειά. Εκεί, όμως, τα πράγματα είναι ακόμα πιο ζόρικα : ανιψιός μου που δούλευε ως ψαράς, προτίμησε να φύγει οικογενειακώς για την Αυστραλία, όπου δουλεύει τώρα ως μπογιατζής.
Μπορεί, δηλαδή, ακόμα η κρίση να μη μας έχει διαλύσει τελείως εδώ, αλλά την Κάλυμνο την κατέστρεψε. Εκεί έχει πολύ νέο κόσμο, αλλά η πλειοψηφία δεν έχει πια δουλειά, ούτε στα σφουγγάρια, ούτε στο ψάρεμα. Όσοι μπορούν, φεύγουν να σωθούν. Οι υπόλοιποι πεινούν, αρκούνται στη σύνταξη των γονιών τους…”, καταλήγει.
-------------------------------------------
Πηγή: Τα ΝΕΑ-ΠΕΤΡΟΣ ΣΤΕΦΑΝΗΣ
-------------------------------------------