Αξίζει νομίζω τον κόπο να αφιερώσουμε λίγες γραμμές σε δύο μορφές, που έθεσαν σκοπό της ζωής τους να εργασθούν και να θυσιασθούν στους προμαχώνες της Ορθοδοξίας.
Και οι δύο εγκατέλειψαν τις οικογένειες τους και τα εγκόσμια, αποδέχθηκαν την κλήση και έτρεξαν να φυλάξουν τις Θερμοπύλες της πίστεως μας.
Και οι δύο άφησαν τα Κύθηρα με διαφορά περίπου 50 ετών και επήγαν στην Αγία γή για να ενταχθούν στην Αγιοταφική Αδελφότητα.
Ο πρώτος, που δεν βρίσκεται πια ανάμεσα μας, είναι ο Αρχιμανδρίτης Σεραφείμ, κατά κόσμον Σταμάτης Τραβασάρος από τα Τραβασαριάνικα.
Γεννήθηκε στις αρχές του περασμένου αιώνα, τέλειωσε το Δημοτικό σχολείο και σε ηλικία 23 ετών έφυγε για την μακρινή Αυστραλία. Κάθεται εκεί 6 χρόνια και ξαφνικά φεύγει για να επιστρέψει στην πατρίδα. Όμως στην Ελλάδα δεν έφθασε ποτέ. Αποβιβάζεται στην Αίγυπτο και κατευθύνεται οδικώς προς τα Ιεροσόλυμα.
Καταλήγει στο φημισμένο Μοναστήρι του Αγίου Σάββα, που βρίσικεται στην έρημο της Ιουδαίας, 20 χλμ., μακρυά από τα Ιεροσόλυμα. Εκεί γίνεται μοναχός και αποσύρεται για 5 χρόνια στην έρημο και ασκητεύει.
Επιστρέφει στο Μοναστήρι και προσφέρει τις υπηρεσίες του για περισσότερο από 65 χρόνια.
Όταν τον ρωτούν για τις σπουδές του, απαντά ότι έχει τελειώσει το Πανεπιστήμιο της ερήμου.
Αναγείρει τέσσερα προσκυνήματα, αφιερώνει στην Παναγία την Μυρτιδιώτισσα τον Ναό που βρίσκεται κάτω από αυτόν του Αγίου Λαζάρου στην Βηθανία και αναγείρει ολόκληρο συγκρότημα στη Βηθλεέμ, την Μονή των Ποιμένων, εκεί όπου οι απλοί ποιμένες άκουσαν πρώτοι το κοσμοσωτήριο άγγελμα της Γέννησης του Χριστού και τον Αγγελικό ύμνο "Δόξα εν υψίστοις Θεώ"
Εκεί υπερεκατοντούτης παρέδωσε το πνεύμα και μάλιστα η αγνή ψυχή του πέταξε στα ουράνια την ώρα που στην Εκκλησία έψαλλαν "Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γής Ειρήνη"
Αξιώθηκε ως Ηγούμενος της Μονής του Αγίου Σάββα να συμμετέχει στην ολιγομελή αντιπροσωπεία που επήγε στην Βενετία το 1965 να παραλάβει το σκήνωμα του Αγίου Σάββα, που είχαν υπεξαιρέσει οι Σταυροφόροι πριν 966 χρόνια.
Οι Παπικοί αντιδρούσαν στην αρχή και δεν ήθελαν να επιστρέψουν το σκήνωμα, παρόλο που ο Άγιος σε ενύπνια, είχε εκδηλώσει την επιθυμία του να επιστρέψει στο "σπίτι του"και στα "παιδιά του".
Όμως στο τέλος υπέκυψαν γιατί φοβήθηκαν την οργή του Αγίου.
Ο π. Σεραφείμ ήταν αυτός που παρέλαβε το σκήνωμα και του αφαίρεσε τα άμφια των Ρωμαιοκαθολικών και το ενέδυσε με αυτά της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Σήμερα ο μακαριστός Σεραφείμ αναπαύεται στο κοιμητήριο της Μονής του, δίπλα στον τάφο του Αγίου Σάββα.
Προαύλιο {3D photo} Μονής
Καθολικό {3D photo} Μονής
Ο άλλος Κυθήριος που ανήκει στην Αγιοταφική Αδελφότητα είναι ο μοναχός Παντελεήμων, κατά κόσμον Παναγιώτης Ανδρόνικος, από την Χώρα.
Γεννήθηκε στα χρόνια της γερμανικής κατοχής και μικρός έφυγε και αυτός για την Αυστραλία να συναντήσει τον μεγαλύτερο αδελφό του.
Γύρισε κοντά στους γονείς του και για ένα διάστημα εργάσθηκε στην Αθήνα. Κάποια στιγμή προς τα μέσα της δεκαετίας του 70, τα εγκατέλειψε όλα και επήγε στα Ιεροσόλυμα όπου ασπάσθηκε και αυτός το μοναχικό σχήμα στο Μοναστήρι του Αγίου Σάββα, κοντά στον πατέρα Σεραφείμ.
Όμως πολύ γρήγορα αναγνωρίζονται τα προσόντα του και μεταβαίνει στα Ιεροσόλυμα όπου διορίζεται σαν Φύλακας στον Πανάγιο Τάφο.
Εκεί μέχρι σήμερα διακονεί ο μοναχός Παντελεήμων και με την γενναιότητα που τον διακρίνει, υπερασπίζεται και περιφρουρεί κάθε σπιθαμή από τα Πανάγια Προσκυνήματα του Ναού της Αναστάσεως που ανήκουν στο Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο.
Άγρυπνος φρουρός στις επάλξεις, προτάσσει τα στήθη του και μένει ανυποχώρητος, όταν εγείρονται διεκδικήσεις από τα άλλα δόγματα.
Δυστυχώς η Αγιοταφική Αδελφότητα συρρικνώνεται. Τα Άγια Προσκυνήματα στην Αγία γή, μετά δυσκολίας επανδρώνονται. Όμως αυτοί οι λίγοι επαγρυπνούν και αγωνίζονται στις επάλξεις.
Ο μακαριστός π. Σεραφείμ σε μια ομιλία του είχε πεί "να μην ξεχνάμε ποτέ τους Αγιοταφίτες αδελφούς μας, που' ταξαν σκοπό της ζωής τους, να φυλάγουν ως κόρην οφθαλμού, τ' Άγια Προσκυνήματα της Παλαιστίνης, με αυταπάρνηση και αυτοθυσία, μέσα από στερήσεις, κακουχίες και μύριους ανομολόγητους αλλά γνωστούς κινδύνους για την Ορθοδοξία και το Γένος" {Ορθόδοξος τόπος 1-2-95}
Τ Άγια Προσκυνήματα πρέπει να μείνουν σε Ελληνικά Ορθόδοξα χέρια.
Τα μικρά Κύθηρα έχουν κάνει το χρέος τους...
---------------------------------------------
Βασίλης Σταύρου ιερέως Χάρος
---------------------------------------------