Άρθρο του Σπύρου Γιανναρά
Ως βέρο τέκνο της πόλης ευτύχησα να έχω μια βαθιά ρίζα σε νησί.
Από τα δυόμισι χρόνια μου και για 36 συναπτά καλοκαίρια εντάσσομαι για κάποιες εβδομάδες - μήνες παλαιότερα ως μαθητής - στον εποχικό πληθυσμό των Κυθήρων.
Ένα νησί με πλούσια αρχιτεκτονική παράδοση, ιδιαίτερα όσον αφορά τα χαμηλά ενιαία πέτρινα κτίσματα με κοίλη οροφή.
Το μυστικό του θαυμαστού τρόπου στήριξης της σε ένα κεντρικό κλειδί το πήραν μαζί τους οι τελευταίοι τεχνίτες της πέτρας.
Από τις αρχές της δεκαετίας του "80" παρακολουθώ {άναυδος, ως επί το πλείστον} την οικιστική ανάπτυξη του νησιού.
Στην αρχή, μέχρι περίπου τα τέλη της εν λόγω δεκαετίας, οι ντόπιοι σνόμπαραν τα "γκρεμίδια" και έχτιζαν - επηρεασμέμοι από τις αμερικάνικες τηλεοπτικές σειρές που έκαναν θραύση, όπως το "Ντάλας" και η "Δυναστεία" - απείρουκάλους φθηνές τσιμεντένιες "επαύλεις".
Αργότερα, άρχισαν να καταφθάνουν οι ξένοι που γοητεύθηκαν από το νησί και στην συνέχεια εύποροι Νεοέλληνες του "90", οι οποίοι επένδυσαν πολύ χρήμα στην "αναπαλαίωση" παλαιών κατοικιών.
Την ίδια εποχή, αναζωπυρώθηκε και η τάση επιστροφής στην "παραδοσιακή" αρχιτεκτονική, η οποία στην περίπτωση των Κυθήρων εκφράστηκε με την κατασκευή ακαλαίσθητων τσιμεντένιων κτιρίων - κυρίως δωματίων προς εαρινή ενοικίαση - που μιμούνταν με τα καμπύλα ανοίγματά τους τις πέτρινες καμάρες.
Σε αυτά προσθέστε τα "παραδοσικά" κτίσματα με κεραμωτή σκεπή, την οποία μάλλον πρωτοέβλεπε το νησί.
Η οικοδομική δραστηριότητα στο νησί συνεχίζεται -παρά την κρίση που βιώνει ο χώρος την τελευταία διετία, καθηλώνοντας τους αρχιτέκτονες της Αθήνας και των μεγάλων πόλεων- με πιό ήπιους ρυθμούς.
Έχοντας όλα τούτα κατά νούν, ζήτησα από δυό αρχιτέκτονες με πείρα στην κατασκευή κτιρίων σε νησιά να μας μιλήσουν για τις ιδιατερότητες και τα ενδημικά προβλήματα με τα οποία έρχονται αντιμέτωποι δραστηριοποιούμενοι σε αυτόν τον ιδιάζοντα χώρο της ελληνικής επικράτειας.
Νεοκίτς εκδοχές της σύγχρονης αρχιτεκτονικής που ακμάζει στα νησιά.
