Πέντε γυναίκες που έζησαν σε ξένους τόπους βρέθηκαν στο νησί, το ερωτεύτηκαν και ένωσαν τις δυνάμεις τους για να συστήσουν τους «Kithiriscus» «Είμαστε μια ομάδα εικαστικών καλλιτεχνών που ζούμε και δημιουργούμε στα Κύθηρα», λένε
Κάπου... εκεί που το Ιόνιο παντρεύεται με το Αιγαίο, ένα χειμωνιάτικο απόγευμα του 2007, πέντε «αυτονομημένοι» καλλιτέχνες αποφάσισαν να συνασπιστούν. Στην αρχή ήταν οκτώ. Επειτα οι τρεις απομακρύνθηκαν κι έτσι απέμειναν πέντε γυναίκες που έδωσαν τα χέρια, ορκίστηκαν «η ισχύς εν τη ενώσει» και σάλπαραν για ένα συναρπαστικό ταξίδι στην τέχνη. Oλες τους είχαν ξεκινήσει από μακριά και σκόπευαν να φτάσουν πολύ μακρύτερα...
Είχαν ζήσει σε τόπους ξένους, είχαν σπουδάσει την πρωτοπορία των τεχνών και ζητούσαν να κατακτήσουν τη ζωή, μέχρι που ο έρωτας, η έμπνευση, οι εσωτερικές αναζητήσεις, ίσως και το ηλιοβασίλεμα των Κυθήρων τις έκανε να διαλέξουν το νησί ως μόνιμο τόπο κατοικίας.
Η Μαρία Σχινά έχει λάβει μέρος σε αρκετές εκθέσεις και ασχολείται κυρίως με τις ψηφιακές τέχνες και τα νέα μέσαΤο αγάπησαν τόσο που αποφάσισαν να φτάσουν το καράβι τους στα πέρατα του πελάγου, ώστε να ακουστούν μακριά τα Κύθηρα, παρά τις δυσκολίες που ανοίγονται στον δρόμο. Και τώρα πια, με έδρα τους τον τόπο που τις κέρδισε, στήνουν ομαδικές εκθέσεις με ποικίλα μέσα αλλά ενιαίο θέμα ανοίγοντας μια πόρτα στον πολιτισμό για την τοπική κοινωνία.
Οι «Kithiriscus» είναι μία ομάδα εικαστικών καλλιτεχνών, που ζούμε και δημιουργούμε στα Κύθηρα», αυτοσυστήνονται. «Κοινό μας στοιχείο, η αγάπη για το νησί, ενώ τα εκφραστικά μας μέσα ποικίλλουν, από τη ζωγραφική και τη γλυπτική, έως το βίντεο και τις εγκαταστάσεις.
Με την επιλογή ενός κοινού θεματικού άξονα, καθώς και με τη στενή συνεργασία μεταξύ μας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι χάνεται η ατομικότητα του καθενός, θέλουμε πάντα να πετυχαίνουμε μια όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένη παρουσίαση», λένε εξακολουθώντας να εργάζονται σιωπηλά με απώτερο σκοπό να ανοίξουν τα πανιά τους για ακόμη μακρύτερα. Κι όλα αυτά, 12 μίλια από την Πελοπόννησο. Τόσο κοντά και τόσο μακριά από τον κόσμο...
Δάφνη Πετροχείλου
Εικόνες του νησιού με χρώματα από το... Σικάγο
Ενα εισιτήριο μετ’ επιστροφής την έφερε το 1992 στην Ελλάδα προκειμένου να δει το σπίτι που αγόρασε η μητέρα της στα πατρογονικά της εδάφη, τα Κύθηρα.
Τελικά το εισιτήριο δεν εξαργυρώθηκε ποτέ, αφού από την ημέρα εκείνη η Δάφνη Πετροχείλου δεν επέστρεψε στο Σικάγο.
«Ηταν μία απόφαση της στιγμής. Και η διαφορά μεταξύ του Σικάγου και των Κυθήρων είναι... τεράστια!», λέει η ίδια. «Οπου και να πας, αν είσαι καλλιτέχνης κι έχεις κάτι στο μυαλό σου, θα το κάνεις. Σήμερα με το Διαδίκτυο και τα τηλέφωνα δεν χρειάζεται να ζεις σε μια μεγαλούπολη για να προωθήσεις τη δουλειά σου. Αλλωστε θεωρώ ότι τα πολλά ερεθίσματα κάποιες φορές σε μπερδεύουν και σε κάνουν να χάσεις το προσωπικό σου στοιχείο».
Γεννημένη στην Αγγλία, μεγαλωμένη στην Αμερική και έχοντας σπουδάσει ζωγραφική σε Πανεπιστήμιο του Ορεγκον, πλέον αποτυπώνει με τις λαδομπογιές και τα μολύβια της σκηνές εμπνευσμένες από την καθημερινότητα του νησιού. Σήμερα, αναφερόμενη στα μελλοντικά της σχέδια λέει: «Το μέλλον είναι για μένα τώρα. Προσπαθώ να μείνω εκεί και το μέλλον για τη ζωγραφική θα βρεθεί μόνο του...».
Πατ Κάουφμαν
«Μοιραζόματε τη δουλειά μας με τους κατοίκους»
Πρωτοπάτησε τη γη των Κυθήρων το καλοκαίρι του 1980 ως νεαρή ζωγράφος. Εκτοτε συνέδεσε τη ζωή της με το νησί... Σκοπός της επίσκεψης ήταν να συναντήσει κάποιον καλλιτέχνη που εργαζόταν στην περιοχή, δεν φανταζόταν, όμως, ότι εκείνος έμελλε να της συστήσει τον φωτογράφο Γιάννη Σταθάτο που θα γινόταν στη συνέχεια σύζυγός της.
Από τότε, η επαγγελματική της ζωή μοιράστηκε ανάμεσα στο Λονδίνο και τα Κύθηρα. Εχοντας σπουδάσει ανθρωπολογία και στη συνέχεια ζωγραφική και χαρακτική στην Αμερική, εργάστηκε σε στούντιο χαρακτικής της Νέας Υόρκης, ενώ στη συνέχεια έστησε τη δική της επιχείρηση, τις Εκδόσεις Κάουφμαν.
Το 1985 πήγε στο Κολέγιο Goldsmith του Λονδίνου και ξεκίνησε να εργάζεται στον εξειδικευμένο τομέα της δημόσιας τέχνης και των εγκαταστάσεων μεγάλης κλίμακας. «Εκθέτουμε τα έργα μας σε πολλά μέρη -ερειπωμένα σχολικά κτίρια, λιμάνια- ώστε να μοιραζόμαστε τη δουλειά μας με όλους τους κατοίκους των Κυθήρων», λέει.
Σήμερα ετοιμάζει κάποιες εγκαταστάσεις φωτός που θα εκτεθούν το 2011 στη Λισαβόνα και εργάζεται στη φύτευση μισού στρέμματος δάσους, όπου θα εγκατασταθούν αρδευτικά συστήματα με τεχνικές που ανέπτυξαν αραβικές φυλές το 100 π.Χ.».
Γεωργία Τσέρη
«Επρεπε να μείνω εδώ»
«Το να ζει κανείς στην άγονη γραμμή, γιατί τα Κύθηρα είναι άγονη γραμμή -τον χειμώνα είμαστε ξεχασμένοι από τον κόσμο-, έχει τα αρνητικά και τα θετικά του», ξεκινά η Γεωργία Τσέρη. «Οταν ήρθα για διακοπές στο νησί, μου άρεσε πολύ, διένυα μια φάση αλλαγών στη ζωή μου και είπα πως αν θέλω πραγματικά να ασχοληθώ με την τέχνη θα πρέπει να το κάνω εδώ».
Επειτα ήρθε ο έρωτας, μετά η οικογένεια και τα Κύθηρα έγιναν μια νέα σελίδα στο βιβλίο της ζωής της... Η Γεωργία εργάζεται στα πολιτιστικά του δήμου, καταπιάνεται με χειροτεχνίες και ζωγραφική, ενώ ερασιτεχνικά ασχολείται και με το θέατρο.
Σπούδασε στα ΤΕΙ Διακοσμητών, έλαβε τα πρώτα της ερεθίσματα σε θέματα των Καλών Τεχνών στο εξωτερικό, εργάστηκε για πολλά χρόνια στον Δήμο Χαϊδαρίου ως δασκάλα παιδικής ζωγραφικής, ενώ έχει συμμετάσχει σε αρκετές εκθέσεις.
«Στο νησί χρειάζεται περισσότερη προσπάθεια. Η τέχνη είναι το ελάχιστο που απασχολεί τον κόσμο στην καθημερινή του ζωή. Οι ευκαιρίες είναι σαφώς πιο δύσκολες στην επαρχία». Ομως η προσωπική της πορεία αποδεικνύει πως αξίζει κανείς να προσπαθεί...
Μαρία Σχινά
Τέχνη πέρα απ’ τον... Τσαρούχη
Για μία καλλιτέχνιδα που σπούδασε γλυπτική στο πολυπρόσωπο Αμστερνταμ, φοίτησε στο μεταπτυχιακό τμήμα της Σχολής Καλών Τεχνών στην Αθήνα και έλαβε μέρος σε αρκετές εκθέσεις τέχνης, οι περισσότεροι θα θωρούσαν αδιανόητη την επιλογή των Κυθήρων ως μόνιμου τόπου διαμονής.
Κι όμως η Μαρία Σχινά, η οποία ασχολείται με τις ψηφιακές τέχνες και τα νέα μέσα, πιστεύει ότι όλα συνδυάζονται. «Μ’ αρέσει που ζω και μεγαλώνω το παιδί μου σε ένα περιβάλλον λιγότερο χαοτικό και πιο ελεύθερο. Παράλληλα, μπορώ να ενταχθώ και αλλού ή να προωθήσω τη δουλειά μου στο εξωτερικό εφόσον εδώ δεν έχω μια μόνιμη απασχόληση. Φυσικά υπάρχουν και τα αρνητικά», λέει. Το ευρύ κοινό στην Ελλάδα δεν έχει ακόμη αποδεχτεί το βίντεο αυτό ως τέχνη. «Αυτό έχει να κάνει με το εκπαιδευτικό σύστημα. Στην Ελλάδα δεν μαθαίνουμε ούτε τους Ελληνες καλλιτέχνες. Ξέρουμε τον Τσαρούχη και εκεί σταματούν όλα».
Μεταξύ άλλων η Μαρία Σχινά έχει φτιάξει μία ταινία μικρού μήκους για τον Παναγιώτη Φατσέα, τον φωτογράφο των Κυθήρων, η οποία παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Δράμας. Στο τέλος Σεπτεμβρίου η Μαρία θα λάβει μέρος στο Mir Festival της Αθήνας.
Δροσιά Τσέρη
«Και στον Παράδεισο δεν ζεις μόνη»
«Εναν τόπο μπορεί να τον αγαπήσεις πολύ, όμως αυτό από μόνο του δεν αρκεί. Και στον Παράδεισο ακόμη δεν μπορείς να ζήσεις μόνος». Η Δροσιά Τσέρη εξηγεί με τα λόγια αυτά την απόφασή της να συμμετάσχει στην ομάδα «Kithiriscus».
«Το βασικό είναι να βρεις ένα ανθρώπινο δυναμικό με το οποίο μπορείς να επικοινωνήσεις, να πλέεις στις ίδιες συχνότητες και κάποια στιγμή να δράσεις ομαδικά για να ανατρέψεις κάποιες καταστάσεις», συνεχίζει. «Πάντοτε θεωρώ ότι η ομάδα είναι καλύτερη από τη μονάδα και ως προς το κίνητρο και ως προς τα αποτελέσματα».
Η ίδια επισκέφθηκε τα Κύθηρα αφού η αδελφή της είχε ήδη εγκατασταθεί στο νησί. «Ζούσα για χρόνια στην Ισπανία, όπου και σπούδασα Ιστορία της Τέχνης και για μένα δεν ήταν κάτι ασυνήθιστο το να ζω σε έναν ξένο τόπο», αναφέρει.
«Βέβαια επειδή η αδελφή μου παντρεύτηκε με ντόπιο ήταν ευκολότερο να ενταχθώ ομαλά. Είχα ένα πρόσωπο. Επίσης βρέθηκαν άτομα που κινούνται παράλληλα και δημιουργήσαμε την Πολιτιστική Εταιρεία με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Γιάννη Σταθάτο». Η Δροσιά ασχολείται με χειροποίητες κατασκευές, ζωγραφική και φωτογραφία, ενώ εντός του 2010 προγραμματίζει τη διοργάνωση δύο εκθέσεων.
------------------------------------
Πηγή: Έθνος-Κατερίνα Ροββά
-----------------------------------