Αναφέρεται σε τρείς εκπαιδευτικούς που θυσιάστηκαν στις μέρες μας, πιστοί στο καθήκον και στον όρκο τους.
Ο ένας εκ των τριών είναι ο δικός μας Γιώργος Τριάρχης, από το Λιβάδι.
Ο Γιώργος Τριάρχης, καθηγητής φιλόλογος, επέλεξε να πάει στην μακρινή Τασκένδη, να διδάξει τα ελληνικά γράμματα και τον ελληνικό πολιτισμό στους εκεί ομογενείς.
Εκτός των άλλων καθοδηγούσε και ενημέρωνε φτωχούς βιοπαλαιστές που έπεφταν θύματα στυγνών εκμεταλευτών.
Δέχθηκε επανειλημένα προειδοποιητικές απειλές από αυτούς, αλλά δεν δείλιασε και συνέχισε.
Αυτοί δεν δίστασαν και οι σκοτεινοί εφιάλτες του υποκόσμου τον δολοφόνησαν άνανδρα.
Σαν Κυθήριοι πρέπει να νοιώθουμε υπερήφανοι για τον Γιώργο Τριάρχη και θα πρέπει να προβάλουμε και να θυμόμαστε πάντα το έργο του και την θυσία του.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ "Η ΔΡΑΣΙΣ ΜΑΣ" ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΩΡΓΙΟ ΤΡΙΑΡΧΗ
Μέ τό μεράκι του νησιώτη ό δεύτερος δάοκαλος, ό Γεώργιος
Τριάρχης, {1947-2006 εκ Κυθήρων} δέσμιος στα γρανάζια τών οίκαδε πολτικών δεινών.
Κι όταν ήρθε ή ώρα να παρει σάρκα και οστά τ' άκριβό του όνειρο,
επέλεξε το πιο θυσιαστικό, νά μεταφέρει τόν Ελληνικό πολιτισμό έκεί πού ή δίψα του πνεύματος αναμοχλεύει συνειδήσεις.
Στό μακρινό Ουζμπεκιστάν, στο βορειοανατολικό όριο του κράτους του Έλληνα στρατηλάτη, του Μεγαλέξανδρου.
Εκεί πού βρέθηκαν αργότερα χιλιάδες Έλληνες, είτε εξόριστοι άπό τις
παρευξείνιες περιοχές είτε πολιτικοί πρόσφυγες.
Εκεί πού τα παλιρροϊκά κύματα των Ελλήνων προσφύγων μετά τή διάλυση τής Σοβιετικής Ένωσης συρρίκνωσαν τήν παρουσία του Ελληνισμού.
Καί πήγε μέ τή χαρά του ομαίμονος στη μακρινή Τασκένδη κι ας μην είχε συγγενείς καί γνώριμους.
Καί υπηρέτησε μέ τό ζήλο τοΰ νεοδιόριστου, Έλληνες καί φιλέλληνες. Καί πολέμησε μέ τό πάθος του δικαίου τίς αντιξοότητες που ζήτησαν νά του φράξουν τό δρόμο.
Κι άνθησαν τά ελληνικά γράμματα από τό δικό του ενθουσιασμό. Μιλούσε πάντα ανεπιτήδευτα γιά τό δικό του «θαύμα της Τασκένδης».
Στό έργο του βρήκε ειλικρινείς συμπαραστάτες μά καί σφοδρούς πολεμίους, πού τόν απείλησαν επανειλημμένα καί στό τέλος τόν στραγγάλισαν άνανδρα σε μιά στοά!
Ποτέ του δέν δείλιασε, όχι γιατί δέν στάθμισε τόν κίνδυνο, άλλα γιατί πίστευε βαθιά πώς "διδάσκοντας τήν Ελλάδα διδάσκεις τήν άλήθεια".
«Προσπαθώ, έλεγε ό ίδιος, νά είναι τό μάθημα των ελληνικών ένα διαφορετικό μάθημα, πού θά γίνεται μέ τους χτύπους τής καρδιάς, μέ τό φτερούγισμα του νου», γιατί «ή Ελλάδα εϊναι ή πατρίδα του κάθε πνευματικού άνθρωπου καί η Ασία μέ τίς ιδιαιτερότητες της εϊναι
πολύ δική μας καί μία συνεχής έκπληξη»
Βασίλης Σταύρου ιερέως Χάρος
----------------------------------------