Σε ένα από αυτά τα ταξίδια ανακάλυψα τα Κύθηρα.
Στο ξενοδοχείο όπου έμενα συνάντησα Έλληνες της Αυστραλίας που μου είπαν ότι αποφάσισαν να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Έκανα φιλίες μαζί τους.
Ένας από αυτούς μου είπε ότι είχε εγκαταλείψει την Ελλάδα όταν ήταν δεκαέξι χρονών. Μια θεία του είχε φύγει πριν από αυτόν.
Συζητώντας μαζί του συνειδητοποίησα ότι η δική του ιστορία ήταν η συνέχεια της ιστορίας των καραβιών. Άνθρωποι σαν και αυτόν, με σάρκα και οστά, Γερμανοί, Σουηδοί, Ιρλανδοί, Ιταλοί, Έλληνες, είχαν ταξιδέψει με αυτά τα καράβια.
Η μετανάστευση των κατοίκων στα Κύθηρα συνεχίστηκε μέχρι το 1960. Τότε στα Κύθηρα δεν υπήρχε καν λιμάνι. Τα καράβια περίμεναν στα ανοιχτά και οι μετανάστες έφθαναν εκεί με τα καΐκια. Υπάρχει ένα μέρος στα Κύθηρα, που μέχρι το 1930 ήταν το σημείο αποχωρισμού, όπου για πολλούς άνδρες και γυναίκες άρχιζε το μακρύ ταξίδι.
Σήμερα υπάρχει ένα μικρό μνημείο, όπου αναγράφεται «Ο τόπος των δακρύων, χαράς και λύπης». Τo 1908 δείχνει τη χρονιά που για πρώτη φορά χτίστηκε ένας δρόμος που σε οδηγούσε κάτω στην παραλία. Πάνω σε γαϊδάρους φυσικά, γιατί δεν υπήρχαν αυτοκίνητα...
ΑΚΟΥΣΑ μαρτυρίες για το πώς έφευγαν οι μετανάστες και τι έκαναν για να φθάσουν στην Αυστραλία.
Κάποιος, στα εβδομήντα του τώρα, μου διηγήθηκε το ταξίδι του. Από την Ελλάδα κατέληξε στο Πορτ Σαΐντ στην Αίγυπτο και εκεί πήρε το καράβι για την Αυστραλία. Ήταν ένας εύσωμος τύπος και πολύ δυνατός.
Δεν είχε φράγκο πάνω του όταν αναχώρησε από το Πορτ Σαΐντ και για να κερδίσει χρήματα συμμετείχε στο καράβι σε στοιχήματα, στο «παιχνίδι του σάκου του μποξ». Στεκόταν ακίνητος και κάποιος τον γρονθοκοπούσε. Εάν έπεφτε με το πρώτο χτύπημα έχανε το στοίχημα. Εάν στεκόταν στα πόδια του το κέρδιζε. Μου είπε: «Δεν έπεφτα ποτέ αμέσως»...
Στα Κύθηρα τώρα χτίζω ένα σπίτι σε ένα μέρος με υπέροχη θέα. Θέλω το κτίριο αυτό να γίνει ένα κέντρο για συγγραφείς και ερευνητές από όλο τον κόσμο που ασχολούνται ειδικά με τα θέματα της μετανάστευσης.
Χρειάζομαι, βέβαια, βοήθεια γιατί δεν μπορώ να τα καταφέρω μόνος μου. Για ένα τέτοιο σχέδιο πρέπει να βρω σπόνσορες.
Χαρίζω το χωράφι σε όποιον αναλαμβάνει να κάνει κάτι τέτοιο...
-------------------------
Πηγή: Τα ΝΕΑ
-------------------------