«Κρατάω την αγάπη για τη θάλασσα αυστηρώς ιδιωτική»
Η καλοκαιρινή αγάπη για τη θάλασσα καλό είναι να κριατιέται ιδιωτική γιατί αλλιώς είναι σαν να μοιράζεσαι έναν έρωτα, ένα αγαπημένο πρόσωπο με πολλούς, λέει η Μίρκα Παπακωνσταντίνου, που προτιμά τις πολύ πρωινές ιδιωτικές βουτιές
Η πρώτη αίσθηση από το καλοκαίρι δεν είναι ανάμνηση, είναι κάτι πολύ έντονο μέσα μου: είναι τα σκαλοπάτια που καθόμασταν με τα γειτονάκια και μιλούσαμε ώρες ατέλειωτες για ταινίες και ήρωες ή ηρωίδες. Επίσης καλοκαίρι είναι για μένα και ο ύπνος στην ταράτσα που με τρέλαινε- κι ας κατεβαίναμε στις 6 το πρωί κάτω γιατί μας ξύπναγε ο ήλιος.
Για το καλοκαίρι, το καλύτερό μου είναι ένα βιβλίο, μια παραλία ερημική και να βουτάω, να είμαι συνεχώς μέσα έξω στη θάλασσα.
Στη θάλασσα ανάγεται και η πιο καινούργια αγάπη, που τη μοιράζομαι μόνον με ένα φίλο μου, επειδή κανένας άλλος δεν έρχεται μαζί μου τέτοιες βάρβαρες ώρες που ξεκινώ να τη συναντήσω. Ξυπνάμε στις 4.30 για να φτάσουμε 6- 7 το πρωί και να κάνουμε μπάνιο στην υπέροχη παραλία του Ναυπλίου, το Κοντύλι. Παλιότερα ήταν πιο ερημική. Ήμασταν λίγοι. Τώρα έχει πια κόσμο, έχουν βάλει ομπρέλες. Αλλά εκείνη την ώρα, νωρίς το πρωί δεν είναι κανένας. Μόνο δύο τρελοί. Δεν είναι όμως τρέλα τελικά αυτό, είναι σαν να γεννιέσαι, σαν να εξαγνίζεσαι, φεύγει η κούραση του σώματος, η κούραση του μυαλού, ξεκαθαρίζει...
Στο Κοντύλι καθόμαστε μέχρι τις εννιά. Μέχρι τότε είναι σαν να είναι το νερό κι ο ήλιος να είναι μόνο για μας. Όμως είναι από τις παραλίες που έχουν όχι ημερομηνία, αλλά ώρα λήξης.
Η αλήθεια είναι πως δεν θέλω να αποκαλύπτω όλες τις καλοκαιρινές αγάπες μου από φόβο μην αρχίσουν να πηγαίνουν πολλοί και μου κλέψουν τις αγάπες μου που τις γεύομαι μόνη.
Όπως τα Κύθηρα, ένα από τα νησιά που αγαπάω πάρα πολύ και που έχει υπέροχες παραλίες. Με ώρα λήξης κι αυτές. Μόνον νωρίς το πρωί είναι να τις πιεις στο ποτήρι. Μια απ΄ αυτές τις παραλίες είναι η Αγία Πελαγία, ακόμη και τον Αύγουστο. Έχει χαλίκι και βαθιά νερά, όχι ζεστά, δροσερά- αυτή η θάλασσα που αρέσει σε μένα, όχι η άμμος και τα αβαθή νερά.
Εκεί στην Αγία Πελαγία μπορείς να το πεις κι ας είναι μεγάλη λέξη: «Αυτό είναι ευτυχία!». Ακόμη είναι ο Χαλκός και το Μηλιδώνι των Κυθήρων που μέχρι τις 8 το πρωί καταφέρνω να τις χαίρομαι μόνη μου.
Όταν έχει πολύ κόσμο στην παραλία είναι σαν να μοιράζομαι την (καλοκαιρινή) αγάπη μου με τον άλλον, και δεν μου αρέσει. Δύο νησιά που δεν μ΄ αρέσουν γι΄ αυτό είναι η Κέρκυρα και η Μύκονος, γιατί είναι κοσμοπολίτικα. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς θα έχω τη μία ξαπλώστρα δίπλα στην άλλη, πώς θα απολαύσω την αγάπη μου όταν ο ένας είναι πλάι στον άλλο. Η αγάπη είναι ιδιωτική.
Πολλά χρόνια πριν, ας μην πούμε πόσα, τα πρώτα βραχάκια της Βουλιαγμένης ήταν η καλύτερή μου. Αργότερα, πήγαινα και έβρισκα κάτι ορμίσκους στη Σαρωνίδα ή στα Λεγραινά που τώρα πια φοβάμαι ότι έχουν πολύν κόσμο. Στην Τζια προτιμώ ανεπιφύλακτα τον Κούνδουρο, όχι τις άλλες παραλίες. Στον Κούνδουρο που έχει λεία βράχια και πέφτεις απευθείας στο νερό είναι η αγάπη μου η καλοκαιρινή.
Και στην Άνδρο προς τη Χώρα κάτω από το μουσείο, που έχει κόσμο, αλλά νωρίς το πρωί είναι υπέροχα.
Στη Λίμνη Βουλιαγμένης πηγαίνω μέχρι και Νοέμβρη. Κάποιοι λένε πως είναι βρώμικα, αλλά καθόλου δεν ισχύει. Είναι αυτό το παράξενο νερό που σου κάνει τόσο καλό.
Και αν κολυμπήσεις μακριά, κοντά στα απέναντι βράχια, μπορείς έστω για λίγο να έχεις αυτή την πολύ ιδιωτική σχέση με το νερό, με τη θάλασσα. Την οποία, το ξαναλέω, όποιος την αγαπάει πραγματικά έχει ερωτική σχέση μαζί της. Και μιλάω για έρωτα παθιασμένο.
Όπως εγώ...
Στις πλαζ δεν θεωρώ ότι γεύεσαι τη θάλασσα και τον ήλιο, δεν γεύεσαι την αγάπη σου, επειδή είναι σαν να μοιράζεσαι ένα αγαπημένο πρόσωπο με άλλους πολλούς
Μακροβούτι στα ζόρια
Οι καλύτερες εποχές για τις αγάπες του καλοκαιριού, τις παραλίες, τον ήλιο και τη θάλασσα, είναι ο Ιούνιος και ο Σεπτέμβριος. Και μια κι έτσι είναι και ο τίτλος αυτής της στήλης, θα ήθελα να μιλάμε και κυριολεκτικά για μια αγάπη για το καλοκαίρι και δεν θα με ένοιαζε καθόλου να τέλειωνε τον Σεπτέμβρη...
Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που δεν λατρεύει τη θάλασσα, το νερό. Εγώ του έχω λατρεία επειδή με ξυπνάει, με ξεκουράζει. Όταν περνάω ζόρια κάνω ένα μακροβούτι.
Έτσι όπως είμαι από κάτω από την επιφάνεια και βλέπω το φως πάνω και λέω «να, τώρα θα βγω», έτσι νιώθω πως θα βγω και από τα ζόρια, θα πάρω ανάσα.
----------------------------------------------------
Πηγή: Τα ΝΕΑ -Της Μίρκας Παπακωνσταντίνου
----------------------------------------------------
Η καλοκαιρινή αγάπη για τη θάλασσα καλό είναι να κριατιέται ιδιωτική γιατί αλλιώς είναι σαν να μοιράζεσαι έναν έρωτα, ένα αγαπημένο πρόσωπο με πολλούς, λέει η Μίρκα Παπακωνσταντίνου, που προτιμά τις πολύ πρωινές ιδιωτικές βουτιές
Η πρώτη αίσθηση από το καλοκαίρι δεν είναι ανάμνηση, είναι κάτι πολύ έντονο μέσα μου: είναι τα σκαλοπάτια που καθόμασταν με τα γειτονάκια και μιλούσαμε ώρες ατέλειωτες για ταινίες και ήρωες ή ηρωίδες. Επίσης καλοκαίρι είναι για μένα και ο ύπνος στην ταράτσα που με τρέλαινε- κι ας κατεβαίναμε στις 6 το πρωί κάτω γιατί μας ξύπναγε ο ήλιος.
Για το καλοκαίρι, το καλύτερό μου είναι ένα βιβλίο, μια παραλία ερημική και να βουτάω, να είμαι συνεχώς μέσα έξω στη θάλασσα.
Στη θάλασσα ανάγεται και η πιο καινούργια αγάπη, που τη μοιράζομαι μόνον με ένα φίλο μου, επειδή κανένας άλλος δεν έρχεται μαζί μου τέτοιες βάρβαρες ώρες που ξεκινώ να τη συναντήσω. Ξυπνάμε στις 4.30 για να φτάσουμε 6- 7 το πρωί και να κάνουμε μπάνιο στην υπέροχη παραλία του Ναυπλίου, το Κοντύλι. Παλιότερα ήταν πιο ερημική. Ήμασταν λίγοι. Τώρα έχει πια κόσμο, έχουν βάλει ομπρέλες. Αλλά εκείνη την ώρα, νωρίς το πρωί δεν είναι κανένας. Μόνο δύο τρελοί. Δεν είναι όμως τρέλα τελικά αυτό, είναι σαν να γεννιέσαι, σαν να εξαγνίζεσαι, φεύγει η κούραση του σώματος, η κούραση του μυαλού, ξεκαθαρίζει...
Στο Κοντύλι καθόμαστε μέχρι τις εννιά. Μέχρι τότε είναι σαν να είναι το νερό κι ο ήλιος να είναι μόνο για μας. Όμως είναι από τις παραλίες που έχουν όχι ημερομηνία, αλλά ώρα λήξης.
Η αλήθεια είναι πως δεν θέλω να αποκαλύπτω όλες τις καλοκαιρινές αγάπες μου από φόβο μην αρχίσουν να πηγαίνουν πολλοί και μου κλέψουν τις αγάπες μου που τις γεύομαι μόνη.
Όπως τα Κύθηρα, ένα από τα νησιά που αγαπάω πάρα πολύ και που έχει υπέροχες παραλίες. Με ώρα λήξης κι αυτές. Μόνον νωρίς το πρωί είναι να τις πιεις στο ποτήρι. Μια απ΄ αυτές τις παραλίες είναι η Αγία Πελαγία, ακόμη και τον Αύγουστο. Έχει χαλίκι και βαθιά νερά, όχι ζεστά, δροσερά- αυτή η θάλασσα που αρέσει σε μένα, όχι η άμμος και τα αβαθή νερά.
Εκεί στην Αγία Πελαγία μπορείς να το πεις κι ας είναι μεγάλη λέξη: «Αυτό είναι ευτυχία!». Ακόμη είναι ο Χαλκός και το Μηλιδώνι των Κυθήρων που μέχρι τις 8 το πρωί καταφέρνω να τις χαίρομαι μόνη μου.
Όταν έχει πολύ κόσμο στην παραλία είναι σαν να μοιράζομαι την (καλοκαιρινή) αγάπη μου με τον άλλον, και δεν μου αρέσει. Δύο νησιά που δεν μ΄ αρέσουν γι΄ αυτό είναι η Κέρκυρα και η Μύκονος, γιατί είναι κοσμοπολίτικα. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς θα έχω τη μία ξαπλώστρα δίπλα στην άλλη, πώς θα απολαύσω την αγάπη μου όταν ο ένας είναι πλάι στον άλλο. Η αγάπη είναι ιδιωτική.
Πολλά χρόνια πριν, ας μην πούμε πόσα, τα πρώτα βραχάκια της Βουλιαγμένης ήταν η καλύτερή μου. Αργότερα, πήγαινα και έβρισκα κάτι ορμίσκους στη Σαρωνίδα ή στα Λεγραινά που τώρα πια φοβάμαι ότι έχουν πολύν κόσμο. Στην Τζια προτιμώ ανεπιφύλακτα τον Κούνδουρο, όχι τις άλλες παραλίες. Στον Κούνδουρο που έχει λεία βράχια και πέφτεις απευθείας στο νερό είναι η αγάπη μου η καλοκαιρινή.
Και στην Άνδρο προς τη Χώρα κάτω από το μουσείο, που έχει κόσμο, αλλά νωρίς το πρωί είναι υπέροχα.
Στη Λίμνη Βουλιαγμένης πηγαίνω μέχρι και Νοέμβρη. Κάποιοι λένε πως είναι βρώμικα, αλλά καθόλου δεν ισχύει. Είναι αυτό το παράξενο νερό που σου κάνει τόσο καλό.
Και αν κολυμπήσεις μακριά, κοντά στα απέναντι βράχια, μπορείς έστω για λίγο να έχεις αυτή την πολύ ιδιωτική σχέση με το νερό, με τη θάλασσα. Την οποία, το ξαναλέω, όποιος την αγαπάει πραγματικά έχει ερωτική σχέση μαζί της. Και μιλάω για έρωτα παθιασμένο.
Όπως εγώ...
Στις πλαζ δεν θεωρώ ότι γεύεσαι τη θάλασσα και τον ήλιο, δεν γεύεσαι την αγάπη σου, επειδή είναι σαν να μοιράζεσαι ένα αγαπημένο πρόσωπο με άλλους πολλούς
Μακροβούτι στα ζόρια
Οι καλύτερες εποχές για τις αγάπες του καλοκαιριού, τις παραλίες, τον ήλιο και τη θάλασσα, είναι ο Ιούνιος και ο Σεπτέμβριος. Και μια κι έτσι είναι και ο τίτλος αυτής της στήλης, θα ήθελα να μιλάμε και κυριολεκτικά για μια αγάπη για το καλοκαίρι και δεν θα με ένοιαζε καθόλου να τέλειωνε τον Σεπτέμβρη...
Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που δεν λατρεύει τη θάλασσα, το νερό. Εγώ του έχω λατρεία επειδή με ξυπνάει, με ξεκουράζει. Όταν περνάω ζόρια κάνω ένα μακροβούτι.
Έτσι όπως είμαι από κάτω από την επιφάνεια και βλέπω το φως πάνω και λέω «να, τώρα θα βγω», έτσι νιώθω πως θα βγω και από τα ζόρια, θα πάρω ανάσα.
----------------------------------------------------
Πηγή: Τα ΝΕΑ -Της Μίρκας Παπακωνσταντίνου
----------------------------------------------------