Στον αγαπημένο μου φίλο, αδερφό, συμπατριώτη, στο
Μανώλη Στάθη, που στα 47 του χρόνια, αυτόν τον τόσο άξιο, τον τόσο
δραστήριο, τον τόσο ζωντανό, τον έπιασε ο Χάροντας στον ύπνο... Χαιρετισμούς στα άστρα, φίλε μου φωτεινέ!
...μα πως λοιπόν; τα όνειρα που εσύ μας ζωγραφούσες
με το πλατύ χαμόγελο που έλαμπε καλοσύνη...
...μας πως λοιπόν; η αγάπη σου που ήταν πλημμύρα για όλους
και που απλωνόταν σαν δροσιά απάνω στις ψυχές μας...
...μας πως λοιπόν; οι δράσεις σου που νοιάζονταν για όλα
όσα τον άνθρωπο Άνθρωπο τον κάνουν σιωπηλά...
...και πως λοιπόν; τη Βούλα σου, το Γιώργη σου, το Γιάννη
κι εκείνην την μανούλα σου...που πας; που τους αφήνεις;
...κι εμάς τα φιλαράκια σου, που σ' είχαμε αδερφό μας
και στέκοσουν στα δύσκολα Ηλιόλαμπρος κοντά μας;
...κι αυτό το μεγαλείο σου μες στην απλότητά σου
που γέμιζε τα πάντα μας όταν χαμογελούσες;
...μας πως λοιπόν; το κάλλος σου, κάλλιστε αδερφέ μου,
αυτό που δεν εχώραγε στου άπειρου την πόρτα,
πώς θα χωρέσει αύριο στον τάφο τον στενό;
...πώς κάσα αδυσώπητη στους ώμους θα σηκώσουν
οι φίλοι σου που σ' είχαμε μπροστάρη κι οδηγό μας;
Δεν ξέρω πώς...δεν ξέρω πώς...μονάχα κλαίω..κλαίω...
που σ' έχασ' ακριβότατε , φίλε μου κι αδερφέ.
Μέσα σε θλίψη ασύνορη, στο φέρετρό σου επάνω,
σφραγίδα της αγάπης μου τα δάκρυά μου βάνω,
αλμύρ' απ' το Τσιρίγο μας νά 'χεις, να την κρατάεις,
Μανώλη μου, λεβέντη μου, που ολάνθιστος ακόμα,
μαράθηκες και έφυγες και πάεις...πάεις...πάεις...
Γιώργης
