Η παράσταση της ερασιτεχνικής θεατρικής ομάδας Φως, της Φωτεινής Παπαδοπούλου,
που παίχτηκε το Σάββατο και Κυριακή 7 και 8 Μαρτίου στην φιλόξενη
αίθουσα του Κυθηραϊκού Συνδέσμου στην Χώρα, υποτίθεται ήταν για παιδιά.
Θα ήταν τεράστια παρεξήγηση όμως, αν από αυτό βγάλει κανείς το
συμπέρασμα, πως επρόκειτο για κάποια εύκολη δουλειά. Το έργο, κατά την
γνώμη μου, είχε μεγάλες δυσκολίες, ειδικά για έναν ερασιτεχνικό θίασο,
παρόλα αυτά η θεατρική ομάδα Φως ανταποκρίθηκε επάξια σε αυτές.
Πρόκειται για το έργο «Το Όνειρο του
Σκιάχτρου» του Ευγένιου Τριβιζά, ενός από τους σημαντικότερους
συγγραφείς παιδικών βιβλίων στην Ελλάδα και σίγουρα ο πιο γνωστός. Είναι
το πρώτο του, νομίζω, θεατρικό και περιέχει μέσα, όλα εκείνα τα
λογοτεχνικά στοιχεία που περιέχονται και στα βιβλία του.
Έχει μεγάλη διάρκεια, πάνω από δύο ώρες, έχει πληθώρα ρόλων και βρίθει από διαλόγους και μονολόγους, στο ύφος του «παιδικού υπερρεαλισμού», που χαρακτηρίζει τον συγγραφέα, πολλοί από τους οποίους καλούν τους ηθοποιούς να αυτοσχεδιάσουν, σε άμεση επικοινωνία με το κοινό. Επίσης, περιέχει πολλά ποιήματα – τραγούδια που απαιτούν μουσικές δεινότητες από τους πρωταγωνιστές, ενώ η μυθοπλασία και ο λόγος απευθύνονται τόσο στα παιδιά όσο και στους μεγάλους, χωρίς να υποτιμάνε την αντίληψη κανενός.
Όλα
αυτά, για να πραγματοποιηθούν σε μια παράσταση που θα κρατά σταθερό το
ενδιαφέρον μικρών και μεγάλων, πρέπει να επιστρατευθεί πολύ μεράκι και
ευρηματικότητα, δουλειά και ταλέντο. Και η παράσταση του Σαββάτου τα
είχε όλα αυτά. Δεν είναι τυχαίο ότι η ομάδα προετοίμαζε αυτό το έργο για
πάνω από ένα χρόνο.
Οι, ερασιτέχνες μην το ξεχνάμε, ηθοποιοί
κινούνταν στην σκηνή με την άνεση αυτού που έχει δουλέψει πολύ τον ρόλο
του. Από τους πρωταγωνιστές, η Χρυσανθή Γεωργιάδου, στον ρόλο του
σκιάχτρου, με σωστό καθαρό και μελωδικό λόγο, ενσάρκωσε πολύ
επιτυχημένα την αγαθή φύση του ρόλου της, ενώ ο Φώτης Πέτσος και η
Σοφία Κοντογιάννη στους ρόλους των «σουρεαλιστικών κακών» Κυρ – Δίκανου
και Δικαστή αντίστοιχα, έδωσαν ρεσιτάλ κωμικής ερμηνείας.
Επίσης, ο
Δεσμοφύλακας Άκης Αγιοπλούδης, ανταποκρίθηκε με επιτυχία στον πιο
αμφίσημο και ως εκ τούτου, δύσκολο, ρόλο του έργου. Τους ρόλους των
πουλιών ευφάνταστα ερμήνευσαν οι Κώστας Ροζής, Εύη Αθανασίου και Γεωργία
Τσέρη με την τελευταία να επιδεικνύει αξιοθαύμαστες ικανότητες στο hip hop.
Η Φώφη Γιαμτσίδου και η Ελένη Ρουσκέτου κράτησαν όμορφα τους
ισορροπιστικούς ρόλους των Kυνηγών, ενώ η Σάσκια Νομικού, στον ρόλο του
ψυχρού συνήγορου, ενσάρκωσε με ιδιαίτερα πειστικό τρόπο το «παγωμένο
ρίγος της γραφειοκρατίας».
Τέλος, οι Oικοδέσποινες της εισαγωγής του
έργου, Δροσιά Τσέρη και Όλγα Φωτεινάκη, στους ρόλους των παπαγάλων
αφηγητών, μας έμπασαν έκτακτα στο κλίμα του λόγου του Τριβιζά και της
παράστασης.
Η σκηνοθεσία της Φωτεινής Παπαδοπούλου, τόσο
στην καθοδήγηση των ηθοποιών όσο και στον ρυθμό της παράστασης δεν
άφησε περιθώρια στο έργο να κάνει κοιλιά, αν και θα μου άρεσε η
παράσταση να είναι ελαφρώς μικρότερης διάρκειας. Το όλο στήσιμο των
ηθοποιών πάνω στην σκηνή, όσο και οι επιλογές της, στην λύση πάρα πολλών
σκηνικών προβλημάτων, ήταν πολύ επιτυχημένα.
Το κυριότερο από αυτά,
που ήταν η παρουσίαση των πολλών ποιημάτων – τραγουδιών της παράστασης,
βρήκε από ικανοποιητικές, μέχρι και εξαιρετικές λύσεις, στην δανεική
χρήση γνωστών μουσικών μοτίβων και στυλ, χωρίς , και αυτό είναι η
επιτυχία, να μετατραπεί η παράσταση σε μιούζικαλ.
Σημαντικό ρόλο στην
εφαρμογή των μουσικών επιλογών, έπαιξε ο ηθοποιός της παράστασης, αλλά
και ερμηνευτής παραδοσιακών πνευστών και κρουστών Κώστας Ροζής,
αλλά και η πενταμελής ζωντανή ορχήστρα. Κορυφαία στιγμή, κατά την γνώμη
μου, ήταν όπου η σκιά του Τερτίπη παίζει φλογέρα πάνω από τον
κοιμισμένο στην φυλακή Αχυρούλη, ενώ η πιο συζητήσιμη, ήταν η
ρηξικέλευθη επιλογή του «σκυλάδικου» πάλκου.
Εδώ, θα ήταν παράλειψη να
μην αναφέρουμε και την συμβολή των δημιουργών των σκηνικών και
κουστουμιών, Δημήτρη Ανδρεόπουλου και Δέσποινας Βαρβέρη που με τα
όμορφης αισθητικής δημιουργήματά τους, έντυσαν την παράσταση και
έδωσαν ωραίες πασπαρτού λύσεις για την γρήγορη και ομαλή εναλλαγή των
σκηνών. Τέλος, πολύ αποτελεσματικό ήταν και το τεχνικό επιτελείο, που
υποστήριξε σθεναρά την όλη προσπάθεια.
Πάνω από 38 διαφορετικά ονόματα, διάβασα
στο καλαίσθητο πρόγραμμα του έργου, ότι συνέβαλλαν, όλοι αφιλοκερδώς,
στην παρουσίαση αυτής της παράστασης. Για ένα ολιγοπληθές νησί όπως
είναι τα Κύθηρα, αυτός ο αριθμός είναι πραγματικά μεγάλος και η
κοινωνική σημασία αυτών των προσπαθειών, γενικότερα, τεράστια. Απ’ ότι
φαίνεται ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας μας, έχει ξεφύγει από την
απομόνωση του κομπιούτερ και της τηλεόρασης και έχει επιδοθεί σε υψηλού
επιπέδου κοινές καλλιτεχνικές δράσεις, που απαιτούν κόπο και χρόνο. Τους
ευχαριστούμε και τους ευχόμαστε να βρουν από την υπόλοιπη κοινωνία και
τις αρχές, την συνδρομή εκείνη που τους αξίζει.
Καλή συνέχεια!
-------------------------------------------------------------
Πηγή: tripelago.wordpress.com-Παναγιώτης Λευθέρης
-------------------------------------------------------------
