Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2015

Η γενιά που κλειδώθηκε σπίτι Οταν η πολιτική συναντά τη νεολαία, οι συμβολισμοί κάνουν πάρτι

«Τρέξε και όπως είπαμε, μικρή». Αυτό ήταν το αγχωτικό σύνθημα που έπρεπε να ακούσει η μικρή - ούτε 5 χρόνων - ομορφούλα, αθώα, φωτογενής και υπάκουη Γιάννα για να ξεκινήσει τη δουλειά της. Οταν το άκουγε, έπρεπε να κάνει όσο πιο αυθόρμητα γινόταν αυτό που είχε προβάρει εδώ και ημέρες: να τρέξει επάνω σε μια εξέδρα που είχε στηθεί στο κέντρο της Αθήνας τον Μάιο του 1985, να πέσει στην αγκαλιά του κυρίου που φώναζε μπροστά στα μικρόφωνα και να του δώσει μια ανθοδέσμη.

Το έκανε. Ετρεξε, έδωσε τα λουλούδια, έδωσε και το φιλί. Ο Ανδρέας Παπανδρέου τη σήκωσε στα χέρια του, χαμογέλασε και οι εκλογές του '85 απέκτησαν τον ευφυή για την εποχή συμβολισμό τους. Μετά, έμεινε κάπως ξεχασμένη, στην άκρη της εξέδρας, μια σιωπηλή κομπάρσος της Αλλαγής, τρομαγμένη από το πάθος του σοσιαλισμού. Η δουλειά της είχε τελειώσει.

Χρόνια μετά, η Γιάννα Βελισσαρίδου δήλωνε στο «Βήμα» αηδιασμένη από τα κόμματα, απολιτίκ και κάπως ενοχλημένη που τα παιδιά στο σχολείο την κορόιδευαν, που «όσα της υποσχέθηκαν δεν έγιναν ποτέ». Συμβολικά, δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο ταιριαστή εξέλιξη για τη Μεταπολίτευση, που μεγάλωσε, άλλαξε, αλλά ούτε ωρίμασε ούτε μαθήματα πήρε.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν ήταν ο μόνος ούτε ο πρώτος που υιοθέτησε την εξίσωση: παιδιά + πολιτική διαφήμιση = αθωότητα και ελπίδα. Ο πρώτος που το έκανε ήταν ο Λίντον Τζόνσον στην προεκλογική εκστρατεία της προεδρίας των ΗΠΑ το 1964, όταν χρησιμοποίησε την Ντέιζι, ένα μικρό κορίτσι που μαδούσε μια μαργαρίτα ενώ ακουγόταν η αντίστροφη μέτρηση μιας πυρηνικής καταστροφής την οποία ήθελε να αποτρέψει η επερχόμενη κυβέρνησή του. Το μήνυμα πέτυχε.

Αλλά στην Ελλάδα του 2015 συνάντησε τα όριά του.

Η προεκλογική περίοδος έπιασε πολλούς ανθρώπους απροετοίμαστους. Ξαφνική προκήρυξη εκλογών, μικρό χρονικό διάστημα προετοιμασίας, όχι ακριβώς πλούτος ιδεών, επιχειρημάτων, προοπτικής. Και κάπως έτσι οδηγηθήκαμε σε χοντροκομμένα μηνύματα όπως αυτό του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά να μιλάει με όρους κλισέ μπαλαδόρου για την ποδοσφαιροποίηση της οικονομίας στον «μικρό Νικόλα» που σε ένα φαντασιακό σύμπαν έπαιζε μπάλα με την παρέα του στην αποκλεισμένη από αστυνομικούς Ηρώδου Αττικού.

Για τη δεύτερη διαφήμιση με τη χρήση ανήλικου πρωταγωνιστή, αυτή του προέδρου των ΑΝΕΛ Πάνου Καμμένου, δεν υπάρχουν πολλά σχόλια. Μόνο και μόνο η κακή σκηνοθεσία της, και η συμπληρωματική (οριακά φασιστική) δήλωση του προέδρου των ΑΝΕΛ να «κλειδώσουν τους παππούδες στα σπίτια ώστε να πάρουν οι νέοι τα πράγματα στα χέρια τους και να ασχοληθούν με τα κοινά και να μην αφήσουν τη χώρα στα χέρια των 80χρονων», δείχνει τις διαθέσεις, το επίπεδο και την άτσαλη προσέγγιση των πολιτικών όταν θέλουν «να μιλήσουν στα παιδιά».

Σαν τους νεανίζοντες θείους που στο οικογενειακό τραπέζι δηλώνουν πως «εγώ θα κάτσω με τη νεολαία» και τους ρωτάνε αν «έχουν γκόμενα» όλοι οι πολιτικοί λύνουν τη γραβάτα και μιλούν με όρους μιας ξεχασμένης πιάτσας στους νέους που κρυφογελάνε κάτω από το εφηβικό χνούδι τους.

Ισως αν οι πολιτικοί ήθελαν πραγματικά να τους βοηθήσουν, θα μπορούσαν να τελειώνουν χωρίς ιδιαίτερη σκέψη ένα θέμα που προέκυψε τις τελευταίες ημέρες. Να αποφασίσουν έγκαιρα, ομόφωνα και χωρίς σκιές, χωρίς να ανασυρθεί καθόλου το ζήτημα πώς οι 100.000 γεννηθέντες το 1997, που ενώ έχουν δικαίωμα ψήφου και έχουν αρχικά αποκλειστεί από τις εκλογές για ένα τυπικό θέμα, μπορούν να ασκήσουν το νόμιμο δικαίωμά τους. Ο Συνήγορος του Πολίτη έχει προτείνει εδώ και καιρό έννομους τρόπους για να ψηφίσουν οι 18άρηδες. Είτε την έκδοση (άλλης μιας)Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου είτε την έκδοση εγκυκλίου του υπουργείου Εσωτερικών προς τις Εφορευτικές Επιτροπές, σύμφωνα με την οποία οι συγκεκριμένοι θα ψηφίσουν με απλή επίδειξη πιστοποιητικού εγγραφής σε δημοτολόγιο. Θα μπορούσαν επίσης να μιλήσουν με όρους ζωής και όχι υψηλής αερολογίας στους ανθρώπους που ενηλικιώνονται μέσα στην κρίση, σε αυτούς που έκαναν τον γενικό γραμματέα του ΟΟΣΑ, Ανχελ Γκουρία, να μιλήσει πριν από λίγες ημέρες για «μια χαμένη γενιά».

«Το σκυλί και το παιδί κλέβει τη σκηνή» έλεγαν οι παλιοί ηθοποιοί που φοβούνταν τη σύγκριση με κάτι τόσο εύκολα και αταβιστικά συγκινητικό όπως η αθωότητα. Κάτι ήξεραν, αλλά δεν τους ακούει πια κανείς. Και αυτούς και τους νέους, «τους έχουμε κλειδώσει στα σπίτια».

Τώρα παίζουν μπάλα οι μεγάλοι.
--------------------------------------------------------------
Πηγή: ΒΗmagazino-Θεοδωρόπουλος Δημήτρης
--------------------------------------------------------------