Λιμνάζοντα μυαλά... σε ρηχές συνειδήσεις

Πόσο κράτησε αυτός ο θυμός;;;;;;;;;;
Ξέρετε για ποιον λέω. Αυτόν που γεννήθηκε μέσα από την αγανάκτηση. Τη μάνα του πόνου, του φόβου και της αδικίας. Που μας έμαθε να έχουμε χαμηλή αυτοεκτίμηση, Κι άντε να την ξαναχτίζουμε πάλι μέσα στις σχέσεις που ανήκουμε και αισθανόμαστε άνετα μα που όμως κι αυτές με ευκολία γκρεμίζονται.

Τα υλικά του οικοδομήματος ακριβά και φθηνά. Όλων των ειδών. Με κυρίαρχο όλων...... την καταπίεση. “Καταπιέσου”, γιατί έτσι κάνουν οι πολιτισμένοι άνθρωποι, οι μορφωμένοι, τα καλά παιδιά, οι ευγενικοί κ.ο.κ. Εγκλωβισμένοι σε μια “εμπλοκή” που μας χειραγωγεί για να εξυπηρετούμε άλλους.

Μια χειραγώγηση που θα “κλειδώσει” αντιδράσεις. Ένα σχέδιο πολύπλευρο και κυρίως στρατηγικής σημασίας. Στρατηγικής γιατί στηρίζεται στο θεμελιώδη νόμο “πρόβλημα – αντίδραση – λύση”. Τι σημαίνει αυτό? Μεθόδευση σκοπών και δρομολόγηση εξελικτικών διαδικασιών.

Δέκα οι εντολές του Θεανθρώπου, 10 και οι ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ!!!

Πάμε να δούμε ποιες είναι.

Η παραπλάνηση. Δηλαδή να μας κρατούν “απασχολημένους”. Με πληροφορίες άνευ σημασίας και εκτός πραγματικότητας. Που δε συνάδουν με τα πραγματικά κοινωνικά προβλήματα. Γι' αυτό και η πνευματική ωριμότητα βοηθάει στο πόσα ξέρουμε εμείς.

Η δημιουργία υποτιθέμενου αδιέξοδου. Τι σημαίνει; Ένα πρόβλημα που έχει τις σωστές παραμέτρους για να προκαλέσει την αντίδραση μας. Αντιδράσεις που μπροστά στο αδιέξοδο του σοβαρού αυτού “προβλήματος”, μας φέρνουν στο σημείο να αποδεχτούμε πολιτικές εις βάρος του πολιτεύματος μας, της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ!!!! 

Καθότι συστάθηκε από εμάς τους ίδιους, παίρνουμε την ευθύνη άθελά μας... Ηθελημένα(!) Κρατικός έλεγχος λοιπόν στα στελέχη που ίδρυσαν το κράτος. Στον ίδιο το ΛΑΟ!!!

Η εφαρμογή μέτρων. Που λαμβάνουν χώρα σε μια χώρα σταδιακά. Πχ, ανατροπές στο χώρο της εργασίας, στο βιωτικό επίπεδο, στο πνευματικό κλπ.

Η Εφαρμογή του παλιμπαιδισμού. Είναι αυτό ακριβώς που λέμε “τα παιδία παίζει”. Μας απευθύνουν το λόγο, λες και θα συνομιλήσουν με παιδιά! Άτομα με απογυμνωμένη κριτική σκέψη, άνθρωποι με ειδικές ανάγκες.

Το συναίσθημα ως μέσο πειθούς. Με το συναίσθημα μπορούν να παρακινήσουν τις προσδοκώμενες αντιδράσεις μας. Έχοντας πρώτα ζυγίσουν, τη διάθεση μας. Σε ποιους πρώτα θα απευθυνθούν ούτω σώστε να επηρεάσουν και την υπόλοιπη μάζα και φυσικά με ποια αιτία θα το προκαλέσουν όλο αυτό.

Η καλλιέργεια της άγνοιας. Δεν χρειάζεται να τα γνωρίζουμε όλα(!). Από το χώρο της παιδείας, το χώρο της εργασίας και τα ΜΜΕ, καλό είναι μεθοδικά και συστηματικά να καλλιεργούν το φόβο. Ένα φόβο που θα μας οδηγήσει να ζητήσουμε περισσότερη προστασία. Έτσι θα μας είναι ποιο εύκολα αποδεκτή μια μελλοντική θυσία, από μια άμεση. Τουτέστιν να ζούμε στο βασίλειο της μετριότητας.

Η αυτοενοχή. Πχ. Σε ένα οικονομικό σύστημα οι ανάγκες των βιοτικών μας επιπέδων να μειώνονται συνέχεια, γιατί επιλογή μας ήταν να ζούμε σε έναν υπερκαταναλωτισμό που στο τέλος έχει αποβεί μοιραίος... Ε ναι! Αυτόν που μας “προσφέρθηκε” για να μπούμε στην εθιστική μανία της κατανάλωσης που μας διασφάλιζε δήθεν την αποχή, από το συναίσθημα της ανασφάλειας.

Ο φόβος αρωγός της εξουσίας. Ένα όπλο ενάντια στην εξελικτική διαδικασία της ελευθερίας, που ζητάμε εμείς οι σύγχρονοι άνθρωποι. Δηλαδή ο ορθολογισμός έρχεται σε κρούση με τον εμπειρισμό και την ανάγκη μας να γνωρίσουμε – δοκιμάσουμε νέα πράγματα. Ως ευπροσάρμοστοι που είμαστε πρέπει να μας δημιουργηθούν εμπόδια πάση θυσία, (κατά την “έκφραση” της ανάγκης μας για ελευθερία), ακούγοντας τους όρκους και τις υποσχέσεις που “χαϊδεύουν” τις ελπίδες μας, σε αυτή τη φιλική σχέση που διατηρούμε.

Η παγκοσμιοποίηση. Η νέα τάξη πραγμάτων που εξυπηρετεί την “απελευθέρωση” των πολιτών από τα σύμβολα. Τα σύμβολα που σε καθορίζουν ως οντότητα – σχέση που έχει στη βάση δεδομένων της πολλά περισσότερα στοιχεία από ότι έναν ΑΡΙΘΜΟ. Ονομάζομαι Βασιλική και δεν είμαι το 24 32 666. Υφίσταμαι - διεκδικώ – ΥΠΑΡΧΩ!!!!!

Τέλος το σύστημα μας ξέρει καλύτερα από ότι εμείς τους εαυτούς μας. Οι επιστημονικοί τομείς της ψυχολογίας, βιολογίας και της νευροβιολογίας, έχουν αυξήσει το επίπεδο επιτυχίας στη διάγνωση του: Ποιοι Είμαστε. Τι θέλουμε. Που Πάμε.

Τελικά πάμε κάπου όλοι εμείς μαζί ή ο καθένας ξεχωριστά μόνος του......  ή μας πάνε(;)

Έχουμε προορισμό ή φοβόμαστε να ζήσουμε την περιπέτεια που η ίδια η φύση μας, μας οδηγεί.

Έχουμε οδηγό ένα πραγματικό θυμό ή κατασκευασμένο;

Μπήκαμε στη βάρκα οικειοθελώς ή μας βάλανε;

Είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε;;;;;;;;; ............

-------------------------------------------------------------------

 Noam Chomsky - Επιμέλεια Βασιλική Κουντουρόγιαννη

-------------------------------------------------------------------