Άμα γίνει κάτι κακό, βγαίνουμε όλοι
και το καταδεικνύουμε, το στηλιτεύουμε, το καταγγέλλουμε, το ερμηνεύουμε και το
αποδίδουμε στην ανθρώπινη κακότητα ... πάντα των άλλων.
Άμα γίνει κάτι καλό επιστρατεύομε
όλη τη διαλεκτική μας ευφυΐα για να διαπιστώσουμε αν πρόκειται πράγματι για
κάτι αμιγώς αγαθόν, εξετάζουμε τις βαθύτερες προθέσεις του αγαθοποιού, ψάχνουμε
να βρούμε τι πονηρό μπορεί να κρύβεται από πίσω.
Και άμα γίνει κάτι αυταπόδεικτα και
αναντίρρητα αγαθό; Τότε σιωπούμε.
Τις προηγούμενες ημέρες ένας
άνθρωπος έσωσε μια ζωή.
Μπορεί να είναι το επάγγελμά του, αλλά αυτό δεν μειώνει
ούτε κατ’ ελάχιστον την ευγνωμοσύνη που νιώθει όλο το νησί για την επιστημονική
του επάρκεια, τον επαγγελματικό του ζήλο και το ανθρώπινο ενδιαφέρον του.
Είναι
χειρουργός κι εργάζεται στο Νοσοκομείο μας.
Το όνομά του είναι Παρασκευάς
Τσεμινίδης και πρέπει να ακούγεται.
Όχι μόνον να ψιθυρίζουμε την
υπεύθυνη και ευεργετική του δράση αλλά να την λέμε φωναχτά.
