Επιστροφή......................

Φίλε Πιτσιρίκο,

Επιστροφή στο σπίτι! Μέσα στο αεροπλάνο, δεκαπέντε μέρες μετά, μόνο που το σπίτι δεν είναι πια στην Ελλάδα. Περίεργη αίσθηση. Ούτε άσχημη, ούτε καλή. Απλά περίεργη.

Μάζεψα ήλιο και θάλασσα. Έφαγα κι όλες τις στήρες που κολυμπούσαν στην νότια Πελοπόννησο.

Κουβαλάω επίσης μαζί μου 4-5 παραπανίσια κιλά κάτω από το μαυρισμένο από τον ήλιο δέρμα μου. Ευτυχώς, δεν χρέωσαν τίποτα παραπάνω από την αεροπορική εταιρία.

Με το ίδιο εισιτήριο, χωρίς πρόσθετες επιβαρύνσεις, επιστρέφω σπίτι.

Στο διπλανό κάθισμα, η ομορφιά μου διαβάζει Καζαντζάκη στα εγγλέζικα. «Freedom and death».

Στο παράθυρο, πιο δίπλα η μικρή μας κορούλα χαζεύει τα σύννεφα. Μισή ώρα στο αεροσκάφος κι έχει ήδη αρχίσει να μιλά στην καινούργια της γλώσσα.

Περίεργη αίσθηση. Ήρθα πίσω και φεύγω ξανά. Λιγότερο οργισμένος από την τελευταία φορά. Περισσότερο λυπημένος. Πιο σίγουρος από ποτέ ότι δεν θα επιστρέφω στην χώρα που γεννήθηκα παρά μονάχα σαν τουρίστας.

Εγκλωβισμένος σε ένα στεγαστικό δάνειο που δεν πρόκειται να εξοφλήσω ποτέ, αφού η αξία του σπιτιού είναι τώρα λιγότερη από την μισή του δανείου μου, δεν θα έχω την ευχέρεια να αποκτήσω κάτι μικρό και όμορφο στο αγαπημένο μου Ναύπλιο όπως θα ήθελα.

Θα επιστρέφουμε λοιπόν σαν τουρίστες, μιλώντας μετά από λίγα χρόνια μεταξύ μας σε άλλη γλώσσα που θα την καταλαβαίνουμε και οι τρεις μας.

Ας είναι. Πολλές χιλιάδες ευρώ επένδυσε η «πατρίδα» για την εκπαίδευση την δική μου. Άλλα τόσα και για την γυναίκα μου. Επένδυσε ότι επένδυσε, για να μας διώξει τελικά.

Ίσως πάλι να μην είχε να κάνει με εμάς, να σκέφτηκε απλά ότι έτσι θα γλυτώσει την επένδυση που θα έκανε για το παιδί μας αν μας κράταγε όλους εδώ.

Μια στοργική πατρίδα, γαλαντόμα για τις τράπεζες αλλά όχι για μας.

Ας είναι όμως. Εγώ την αγαπώ ακόμα. Μέσα από τον ήλιο και την θάλασσα της, μέσα από τα τραγούδια και τις ιστορίες της, μέσα από τους λίγους ανθρώπους που αγάπησα το άγγιγμα και το χαμόγελο τους.

Κλείνω τα μάτια κι αναρωτιέμαι για μια στιγμή αν θα έρθει η ώρα που θα με περιμένουν στο αεροδρόμιο για να με συλλάβουν επειδή θα χρωστάω το τριάρι στην τράπεζα.

Τίποτα πια δεν το θεωρώ απίθανο. Ίσως, αν είχα αγοράσει το Μέγαρο Μουσικής, να είχα ελπίδα για κούρεμα του δανείου. Με το τριάρι όμως δεν δικαιούμαι να ελπίζω. Θα με κυνηγήσουν όπως ο Ιαβέρης τον Γιάννη Αγιάννη!

Έχει πια σκοτεινιάσει. Έχουν χαμηλώσει και τα φώτα στην καμπίνα. Υπολογίζω ότι βρισκόμαστε πάνω από την βόρεια Γαλλία.

Συνειδητοποιώ με θλίψη ότι, αν είχα μείνει στην «πατρίδα», δεν θα είχα την οικονομική δυνατότητα να κάνω τις διακοπές που έκανα.

Συνειδητοποιώ επίσης ότι τα δύο τρίτα των επιβατών του αεροσκάφους της Aegean είναι πρώην Έλληνες σαν εμένα που επιστρέφουν πίσω στις δουλειές τους και στα σπίτια τους. Από τις διακοπές.

Θυμάμαι επίσης πόσους άλλους πρώην Έλληνες πολίτες και νυν τουρίστες συνάντησα τις δυο αυτές βδομάδες στην Πελοπόννησο. Δεν ήταν και λίγοι.

Μετράω ακόμα τους Εσπεριανούς – από την γειτονιά και τον χώρο εργασίας – που έζησαν τον μύθο τους στην «all inclusive» Ελλάδα αυτό το καλοκαίρι. Κι ήταν πολλοί.

Μπορεί λοιπόν να χαρεί η κυρά Όλγα. Σχεδόν φτιάξανε μια Ελλάδα βγαλμένη από την δεκαετία του ’60, χωρίς παραγωγική βάση, φθηνό τουριστικό προορισμό του μικρομεσαίου βορειο-Ευρωπαίου.

Σε λίγα χρόνια, ξεπουλώντας στους «all inclusive» επενδυτές τις όμορφες παραλίες και την ακτογραμμή θα φτιάξουν τον απόλυτο παραθεριστικό παράδεισο. Έναν τόπο τεχνητά χλοερό, έναν τόπο αναψυχής, έναν τόπο αναπαύσεως!

Υποθέτω ότι το επόμενο καλοκαίρι θα πρέπει να εξερευνήσω την «Νέα Ελλάδα», την Σικελία. Τσεφαλού, Ταορμίνα, Συρακούσες, Ακράγαντα. Ή την Σαρδηνία.

Αν και μεταξύ μας, θα προτιμούσα να την αράξω στα νότια παράλια της Κρήτης. Αν το σκεφτεί κανείς, το νησί θα μπορούσε να ήταν σήμερα ανεξάρτητο κράτος. Η τότε συγκυρία δεν το άφησε.

Φιλιά πολλά από την Εσπερία και καλή συνέχεια του Μεσογειακού καλοκαιριού.

Με αγάπη, Ηλίας.

-------------------------------------------------------------------------

(Αγαπητέ Ηλία, τα προηγούμενα μέιλ σου -πριν έρθεις για διακοπές στην Ελλάδα- ήταν χαρούμενα, αλλά σφίχτηκε το στομάχι μου με αυτό το μέιλ σου.

Ίσως κι επειδή την τελευταία εβδομάδα τρεις ακόμα φίλοι με ενημέρωσαν πως φεύγουν για μόνιμη εγκατάσταση στο εξωτερικό.

Στην τελευταία συνέντευξή του πριν πεθάνει, ο Εμμανουήλ Κριαράς, απαντώντας στην ερώτηση του δημοσιογράφου «τι να κάνουμε;», είχε πει:

«Πρώτον οι νέοι να μην φεύγουν στο εξωτερικό. Να μάθουν να επιμένουν και να υπομένουν. Χάνουμε το αίμα μας ως έθνος με τη φυγή των νέων.

Δεύτερον: Να μείνουν εδώ, να δουλέψουν, να αγαπήσουν την εργασία, να μην απεργούν (ειδικά οι δάσκαλοι, οι γιατροί…)

Και τρίτον… εγώ να φύγω… Κουράστηκα πια. Δεν θέλω άλλο να ζω για να βλέπω αυτή την κατάσταση».

Έφυγε ο Κριαράς -θα πρέπει να του ήταν πια πολύ κουραστικός και πολύ ακατανόητος αυτός ο νέος κόσμος-, φεύγουν μαζικά οι νέοι Έλληνες στο εξωτερικό, και μια κούραση αρχίζει να καταλαμβάνει κι εμένα. Κουράζονται κάποτε οι άνθρωποι.

Ηλία, πριν από Έλληνες, είμαστε άνθρωποι. Όπως όλοι. Και πατρίδα μας είναι η καρδιά μας και όσα η καρδιά μας αγάπησε.

Αγαπάω την Ελλάδα, είναι η πατρίδα μου, αλλά η Ελλάδα που αγάπησα δεν υπάρχει πια. Χάθηκε μαζί με τα παιδικά μου χρόνια. Που, τελικά, αυτά είναι η πατρίδα μου.

Μια πατρίδα στην οποία δεν μπορώ να επιστρέψω αλλά την έχω πάντα μέσα μου.

Ηλία, στο έχω γράψει ξανά πως η Ελλάδα δεν υπάρχει. Μπορεί να μην υπήρξε και ποτέ.

Η Ελλάδα είναι ένας τόπος στην φαντασία, η Ελλάδα είναι ένα όνειρο. Μια ουτοπία. Ένας μη τόπος.

Οπότε, μη στενοχωριέσαι και μη σε καταπιεί ο νόστος.

Νέα ζωή, νέοι άνθρωποι, νέες χαρές, νέες λύπες. Και η Ελλάδα μόνο για διακοπές.

Πάλι καλά. Να είσαι καλά. Καλό μήνα και καλό φθινόπωρο.)

--------------------------------

Πηγή: pitsirikos.net

--------------------------------