Η είδηση ήταν συγκλονιστική! Τον
Ιούλιο του 2012 παραλίγο ο πολιτισμός μας να πληγεί και να επιστρέψει
μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα στον 18ο αιώνα. Μία ηλικιακή καταιγίδα, η
χειρότερη των τελευταίων 150 ετών, πέρασε ξυστά από τη γη. Θέμα πρώτο:
Το μάθαμε τελευταίοι, σαν απατημένοι σύζυγοι. Θέμα δεύτερο: Δεν μπορώ
χωρίς το κινητό μου. Θέμα τρίτο: Οι πιθανότητες να συμβεί η καταστροφή
στην επόμενη δεκαετία είναι 12%! Άγιε Γουτεμβέργιε!
Φανταστείτε τώρα να μην είχε περάσει ξυστά η καταιγίδα και να είχε πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας. Σύμφωνα με τους επιστήμονες θα μαζεύαμε ακόμη τα κομμάτια μας ή καλύτερα τα συντρίμμια μας, αφού ο πολιτισμός μας στηρίζεται σε όλα εκείνα που θα πλήττονταν από μία ηλιακή καταιγίδα!
Φανταστείτε τώρα να μην είχε περάσει ξυστά η καταιγίδα και να είχε πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας. Σύμφωνα με τους επιστήμονες θα μαζεύαμε ακόμη τα κομμάτια μας ή καλύτερα τα συντρίμμια μας, αφού ο πολιτισμός μας στηρίζεται σε όλα εκείνα που θα πλήττονταν από μία ηλιακή καταιγίδα!
Κατά καιρούς κάνουμε διάφορα σενάρια για το πότε θα δημιουργηθεί η επόμενη μεγάλη κρίση ή για το ποιά θα είναι η επόμενη καταστροφή που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε. Νομίζουμε ότι αν ξέρουμε θα είναι πιο εύκολο να αντιμετωπίσουμε το άγνωστο. Η αλήθεια είναι ότι τα μεγάλα γεγονότα ήσαν πάντα απρόβλεπτα! Ποιός περίμενε να συμβεί αυτό που συνέβη στους δίδυμους πύργους; Ήταν ένα γεγονός που άλλαξε πολλά πράγματα στον πλανήτη σε όλους τους τομείς!
Δεν ξέρουμε τι θα μας φέρει η επόμενη ημέρα. Γνωρίζουμε μόνο κάποιες γενικές αρχές. Για παράδειγμα, σε μία σεισμογενή περιοχή που έχει καιρό να δώσει ένα γεγονός, είναι αυξημένες οι πιθανότητες να αντιμετωπίσουμε έναν μεγάλο σεισμό σε σχέση με άλλες περιοχές που έχουν δώσει γεγονότα. Σε μία χρηματιστηριακή αγορά που έχει δώσει πολλά, σημαντικά και άκοπα κέρδη, είναι πολύ πιθανό να βιώσουμε τις συνέπειες ενός κραχ. Κι όλα αυτά βασίζονται στην εμπειρία, στην παρατήρηση. Και πάλι δεν υπάρχει κάτι που να μας λέει ότι τα πράγματα θα συμβούν όπως και στο παρελθόν κι όχι κάπως διαφορετικά...
Το να προσπαθεί κανείς να αντιμετωπίσει όλους τους πιθανούς κινδύνους που τον περιβάλλουν είναι ένας μάταιος κόπος. Όχι μόνο διότι οι κίνδυνοι είναι απίστευτα πολλοί, αλλά κι επειδή η όποια προσπάθειά του μπορεί να αποκτήσει τα χαρακτηριστικά της μανίας και να μην του επιτρέψει να ζήσει τις όποιες μικρές ή μεγάλες απολαύσεις του προσφέρει η ζωή. Θυμηθείτε ότι στην περίοδο του ψυχρού πολέμου υπήρχαν άνθρωποι που ζούσαν μέσα σε καταφύγια! Ή ότι στην Αμερική (και πάλι) υπάρχουν οικογένειες (ευτυχώς λίγες) που έχουν πάρει τα βουνά και έχουν οχυρωθεί περιμένοντας τις συνέπειες ενός μεγάλου οικονομικού κραχ! Κι έστω ότι αυτό συμβεί στο βαθμό που το περιμένουν οι φίλοι μας. Κι έστω ότι έχουν μερικές εκατοντάδες κονσέρβες στα ντουλάπια τους. Και λοιπόν;
Όταν κτίζουμε ένα σπίτι το κάνουμε με τρόπο ώστε αυτό να είναι γερό. Να είναι αντισεισμικό, να μην είναι κτισμένο πάνω σε ρέμα. Το αν ο επόμενος σεισμός θα είναι τόσο ισχυρός που δεν θα αντέξει ούτε το πιο καλά κατασκευασμένο σπίτι, αυτό είναι κάτι που μας ξεπερνά. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι και δεν είναι σωστό να καταναλώσουμε την ζωή μας για να μπορέσουμε να θωρακιστούμε από έναν τέτοιο σεισμό που μπορεί να μην συμβεί στα επόμενα... 300 χρόνια. Όπως και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι αν ένας αστεροειδής πέσει στον πλανήτη μας, αν ένας τρελός πατήσει τα κουμπιά με τα πυρηνικά όπλα, αν μία ηλικιακή καταιγίδα μας επιστρέψει στο 18ο ή 17ο αιώνα.
Αν εξετάσει κανείς τη λίστα με τις πιθανές μελλοντικές καταστροφές, θα διαπιστώσει ότι τα γεγονότα στο χρηματιστηριακό και στο οικονομικό πεδίο είναι συγκριτικά τα πιο αθώα! Όχι ως προς τις συνέπειές τους, αλλά ως προς το γεγονός ότι μπορούμε να πάρουμε μέτρα προστασίας. Και δεν είναι και ιδιαίτερα δύσκολο να "προβλέψεις" ότι μία χρηματιστηριακή αγορά δεν μπορεί να ανεβαίνει συνέχεια. Ή ότι μία εταιρεία ή ένα κράτος δεν μπορούν να ζουν με δανεικά. Αυτά είναι απλά πράγματα. Και αντιμετωπίσιμα! Ενώ με μία ηλιακή καταιγίδα τι μπορείς να κάνεις; Ό,τι συμβεί για τους υπόλοιπους θα συμβεί και με εμάς σε μία τέτοια περίπτωση. Η οποία δεν είναι και τόσο μικρή πιθανότητα για την επόμενη δεκαετία!
ΥΓ: Εκείνο που με "θύμωσε" περισσότερο με την είδηση
της ηλιακής καταιγίδας δεν είναι ότι θα ήμουν αναγκασμένος να πιάσω
δουλειά ως κολίγος σε κάποιο κτήμα στο Τσιρίγο (εκεί θα με έβρισκε η
καταιγίδα). Ούτε ότι οι δημοσιογραφικές μας πηγές αποδείχτηκαν φτωχές,
σε αντίθεση με οποιοδήποτε άλλο πιθανό νέο που όλοι οι δημοσιογράφοι της
Ελλάδας το γνώριζαν, το είχαν πει ή το είχαν γράψει. Εκείνο που με
εξόργισε είναι ότι δεν μας ξεκαθάρισαν τι θα γινότανε με τα χαρτοφυλάκιά
μας που είναι πλέον σε άυλη μορφή. Θα εξαφανιζόντουσαν; Έτσι; Θα τα
έπαιρνε η ηλιακή καταιγίδα, όπως το σπίτι στο ρέμα που το πήρε το νερό;
Δηλαδή, οι αξίες μας είναι κτισμένες όπως ένα σπίτι πάνω σε ένα ρέμα;
------------------------------------------
Πηγή: capital.gr-Θανάσης Μαυρίδης
------------------------------------------
