Έγινε πια συνήθειο να τα κατηγορούμε τα Πανεπιστήμια, τους Πρυτάνεις,
που υπερασπίζονται τις καρέκλες τους αντί να εφαρμόζουν τους νόμους,
τους Διοικητικούς που απεργούν αντί να δώσουν τα στοιχεία τους, τους
Φοιτητές που διαδηλώνουν αντί ν’αφοσιωθούν στις σπουδές τους. Σωστά, να
τα κατηγορήσουμε όλ’αυτά, αλλά γιά να δούμε και την άλλη πλευρά.
Λιγοστά ήταν το 1981 τα Πανεπιστήμια, αλλά αρκετά για τις ανάγκες της χώρας. Δύσκολο να πετύχει κανείς στις εξετάσεις και να σπουδάσει, αλλά δυο τρία χρόνια μετά την αποφοίτησή τους οι πτυχιούχοι εύρισκαν δουλειά στην ειδικότητά τους.
Τα δυσάρεστα άρχισαν, όταν η Κυβέρνηση αποφάσισε να διπλασιαστούν, σε μερικές περιπτώσεις και να τριπλασιαστούν οι εισαγόμενοι φοιτητές, για να σταματήσει η “σφαγή” στις Εισαγωγικές, μάς έλεγαν. Ακούγεται σωστό, αλλά το αποτέλεσμα ήταν από τη μια να χαθεί η άμεση επαφή ανάμεσα στους Καθηγητές και τους φοιτητές τους, από την άλλη να ξεκινήσει η άμετρη παραγωγή πτυχιούχων, που πια συνωστίζονταν στις επετηρίδες πριν καταργηθούν, και στα γραφεία των πολιτικών ζητώντας θέση.
Το κακό παράγινε, όταν για τους γνωστούς μικροπολιτικούς λόγους οι Υπουργοί πήραν να ιδρύουν το ένα μετά το άλλο τα Πανεπιστήμια, και να σκορπούν εδώ κι εκεί τις Σχολές. Τεσσερα Πανεπιστήμια ιδρύθηκαν, παράδειγμα, το 1984, άλλα τρία από το 2002 ως το 2004, και αυτή τη στιγμή στον ιστότοπο του Υπουργείου Παιδείας καταλογίζονται είκοσι τέσσερα Πανεπιστήμια, που βέβαια είναι αδύνατο να στελεχωθούν, να εφοδιαστούν, να χρηματοδοτηθούν και να λειτουργήσουν όπως πρέπει !
Δεν επιτρέπει εξαιρέσεις ο νόμος που ορίζει ότι σε κλειστό περιβάλλον η αύξηση της ποσότητας συνεπάγεται αυτόματα μείωση της ποιότητας. Δεν είναι έργο μας να κρίνουμε το διδακτικό προσωπικό· μπορούμε όμως με βεβαιότητα να διαπιστώσουμε ότι η πολλαπλασιαστική ανευθυνότητα των πολιτικών κατέβασε στα βάθη την ποιότητα των φοιτητών που φοιτούσαν, αντίστοιχα και των πτυχιούχων που αποφοιτούσαν από τα Πανεπιστήμια.
Χρόνια και χρόνια αυτή η κατάσταση, ώσπου με τα Πανεπιστήμια σε ψεύτρα ευφορία να ‘παράγουν’ πτυχιούχους δέκα στον παρά, η πολιτεία αποφάσισε να νομοθετήσει «για τη δομή, λειτουργία, διασφάλιση της ποιότητας των σπουδών και διεθνοποίηση των Α.Ε.Ι.» (ν. 4009/2011). Ο νόμος ψηφίστηκε με μεγάλη πλειοψηφία στη Βουλή, γιατί ορισμένες διατάξεις διόρθωναν κάποια εξόφθαλμα λάθη και παραλείψεις του Νόμου Πλαισίου του 1982· όμως λίγοι πρόσεξαν ότι κιόλας από τον τίτλο του ο νόμος παράβαινε το άρθρο 16,5 του Συντάγματος που ορίζει ότι «η ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου με πλήρη αυτοδιοίκηση», οπότε κάθε εξωτερική παρέμβαση στην οργάνωση και το έργο τους απαγορεύεται.
Δικαιολογημένες αντιδράσεις, διχασμό και έριδες προκάλεσε, παράδειγμα, η θεσμοθέτηση ενός ακόμα δίπλα στη Σύγκλητο Συμβουλίου Ιδρύματος με διοικητικές αρμοδιότητες, όπου εκτός από τους πανεπιστημιακούς μετέχουν και “εξωτερικά μέλη”. Προσφύγαν τα Πανεπιστήμια στο Συμβούλιο της Επικρατείας, που με καθυστέρηση και συμβιβαστική διάθεση έκρινε ότι οι λόγοι της προσφυγής είχαν στο μεταξύ εκλείψει, καθώς ο νέος υπουργός είχε προβεί σε τροποποιήσεις. Νά όμως που οι Πρυτάνεις έκριναν ότι «Οι τροποποιήσεις που επιφέρει ο Ν. 4076/2012, παρά τις βελτιώσεις ορισμένων ρυθμίσεων, δεν αλλάζουν ουσιαστικά τον πυρήνα της λογικής του Ν. 4009/2011, ούτε και θεραπεύουν τα προβλήματα συνταγματικότητας, καθώς και αυτά της αδυναμίας εφαρμογής του» – και έχουν δίκιο.
Έχουν δίκιο, αλλά δε θα το βρούν. Για μιαν ακόμα φορά, οχυρωμένοι πίσω από την έκτακτη κατάσταση που οι ίδιοι ατιμώρητοι δημιούργησαν, οι πολιτικοί θα εξακολουθήσουν να εκμεταλλεύονται την κυρίαρχη θέση τους. Υποβαθμισμένα, υποστελεχωμένα και δυσφημισμένα τα Πανεπιστήμια θα συνεχίσουν να υπομένουν τις κρατικές αυθαιρεσίες : τις παρεμβάσεις στη διοίκηση, την εξουθενωτική χρηματοδότηση, τον εκβιαστικό αποδεκατισμό των υπαλλήλων τους και ό,τι άλλο ... Ως πότε ;
-------------------------------------------------------------
Πηγή: kythirionpolitia.gr-Φάνης Ι. Κακριδής
-------------------------------------------------------------
